વિદ્યમાન છે, તે ભાવરૂપ છે, ને તેમાં રાગાદિનો અભાવ છે. આવું ભાવપણું
ને અભાવપણું–ધર્મીના જ્ઞાનપરિણમનમાં ભેગું જ વર્તે છે. તેને હવે રાગનો
સર્વથા અભાવ થઈને કેવળજ્ઞાનનો સદ્ભાવ ખીલી જશે.
પોતાની પરિણતિમાં અનંતગુણનો નિર્મળ ભાવ પ્રગટ વેદાય છે. જેને અનંત–
ગુણની શુદ્ધતા પોતાની પર્યાયમાં ન દેખાય તેણે ચૈતન્યસત્તાનો સ્વીકાર જ
કર્યો નથી. ચૈતન્યસત્તાની વિદ્યમાનતામાં તો અનંતગુણની શુદ્ધતા સત્પણે
‘ભાવ’ રૂપ હોય. ચૈતન્યદરિયામાં અનંતગુણની શુદ્ધતાના તરંગ ઊછળે છે.
સાથેય સંબંધ નથી ત્યાં પર સાથે સંબંધ કેવો?
મલાવ્યો છે!! ટીકાની રચના કાળે પણ અંદર પરિણતિની શુદ્ધતા થતી જાય
છે. ચૈતન્યના અલૌકિક ભાવો આચાર્યદેવે આ ટીકામાં ખોલ્યા છે. ને તેમાંય
આ ૪૭ શક્તિથી આત્માનું વર્ણન કરીને તો સોનાના મંદિર ઉપર હીરાનો
કળશ ચડાવી દીધો છે. એના ભાવ સમજે તેને તેના મહિમાની ખબર પડે.
(એ બધું આપણા પરમાગમ–મંદિરમાં કોતરાઈ ગયું છે. ને તેના ભાવોને
આત્માના ભાવશ્રુતમાં કોતરતાં અતીન્દ્રિય આનંદ ઝરે છે. તે પરમાગમની–
પ્રતિષ્ઠાનો અપૂર્વ મહોત્સવ છે.)