शास्त्रभणतरने पण जिनमार्गमां ‘ज्ञान’ कहेता नथी.
वेधे–जाणे–अनुभवे तेने ज जैनशासनमां ज्ञान कहेवाय छे. जेने साधवानुं छे एवा
निजस्वरूपने जे न साधे तेने ज्ञान केम कहेवाय?
चंचळमनवडे आत्मा साधी शकाय नहि. आत्माने साधवा जे ज्ञान अंतरमां वळ्युं ते तो
अत्यंत धीर छे–शांत छे–अनाकुळ छे, अनंतगुणना मधुर स्वादने एक साथे आत्मसात
करतुं ते ज्ञान प्रगटे छे, चैतन्यरसनो अतीन्द्रियस्वाद तेमां भर्यो छे. आवा ज्ञानने
ओळखीने आत्माने साधवो–ते भगवान वीरनाथनो मार्ग छे.
–अनुभवे छे. आवुं ज्ञान जैनमार्गमां ज्ञानीओनी ज परंपराथी मळे छे; तेथी जेने
ज्ञानीना विनय–बहुमान न होय ते जीव साचा ज्ञानने पामी शकतो नथी. सर्वज्ञ–
परंपराना ज्ञानी–आचार्योनो विनय छोडीने जेओ जैनमार्गथी जुदा पड्या तेओ
मोक्षमार्गनुं साचुं ज्ञान पामी शकता नथी.
परमात्मस्वरूपने लक्ष्यरूप करीने, मोक्षमार्गने साधे छे; ते पोताना लक्ष्यने चुकतो नथी.
भाई, तारुं लक्ष्य तो साचुं कर. लक्ष्य ज जेनुं खोटुं ते जीव तेने क्यांथी साधी शके?
लक्ष्य होय पूर्वतरफ, ने निशान ताके पश्चिम तरफ, तो ते लक्ष्यने साधी शके नहीं, तेनुं
निशान नकामुं जाय; तेम मोक्षमार्गमां लक्ष्यरूप तो रागवगरनो चैतन्यस्वरूप आत्मा
छे, तेना तरफ लक्ष करवाने बदले तेनाथी विरुद्ध एवा शुभरागने लक्ष्य बनावे तो
तेना लक्षे मोक्षमार्गनुं निशान कदी साधी शकाय नहीं. माटे हे भव्य! पहेलांं तो तुं
ज्ञानी पासेथी लक्ष्यरूप शुद्धात्मस्वरूपनुं ज्ञान कर, ने तेने ज ध्येयरूप