पलटी जवा छतां ज्ञाननी ताकातवडे जाणी लीधुं के पूर्वे जे वज्रजंघ राजा
हता, ते ज जीव ऋषभदेव छे. बहारमां कोई निशानी न हती छतां ज्ञानना
सामर्थ्यथी ते जाणी लीधुं. एक परसन्मुख–परोक्ष मतिज्ञानमां जातिस्मरणनी
पण आटली ताकात! तो ईंद्रियोथी पार, प्रत्यक्ष–स्वसन्मुख अतीन्द्रिय
स्वसंवेदनज्ञाननी अगाध ताकातनी तो शी वात? अंदरमां ऊतरेलुं ए ज्ञान
पोताना परमात्मतत्त्वनो साक्षात्कार करे छे.–ते ज्ञान मोक्षना दरवाजा खोली
नांखे छे.
न करे, ने रागना काममां अटकी जाय ते ज्ञान आत्माने क््यांथी साधे? ने
तेने साचुं ज्ञान कोण कहे? साचुं ज्ञान तो तेने कहेवाय के जे रागथी भिन्न
एवा शुद्ध ज्ञानमय आत्माने स्वज्ञेयपणे प्रसिद्ध करे.
अनुभवनारुं अतीन्द्रियज्ञान वर्ततुं हतुं ते ज्ञाननी अगाध ताकातने ज्ञानी ज
ओळखे छे. दानना शुभभावने कारणे कंई ते मोक्ष नथी पाम्या, पण ते
वखते रागथी भिन्न ज्ञानवडे अतीन्द्रिय आत्माने पकडीने तेना प्रतापे ज
तेओ मोक्ष पाम्या छे.
(एटले के जे साचो मोक्षमार्ग छे तेनो) निषेध करी रह्या छे. एवा जीवो
उपर ज्ञानीने करुणा आवे छे; तेथी ज्ञानमय साचो मोक्षमार्ग ज्ञानीओए
प्रसिद्ध कर्यो छे. अहो, आवा मार्गमां तो अतीन्द्रिय आनंदना तरंग ऊछळे
छे.
आवी शके, एवुं अगाध महिमावंत आ चैतन्यरत्न छे. हा, स्वतत्त्व तरफ