रागादिभावो तो तद्न शोभा वगरना अपदरूप छे; शुद्ध चैतन्यपदमां तेनो
प्रवेश नथी.
छे. बापु! रागना वेदनथी तो तुं अनादिथी दुःखी थयो; एकवार राग
वगरना चैतन्यनो स्वाद तो तुं चाख! चैतन्यना स्वादनी मीठास पासे
रागनो रस ऊडी जशे; राग तो तद्न नीरस लागशे.
अपद छे–अपद छे.
पाछी फर्या वगर वधीने पूर्णिमारूप थशे एटले के केवळज्ञान थशे.–
आत्मामां आवी भेदज्ञानबीज उगाडवी ते अपूर्व मंगळ छे.
(वैशाख सुद त्रीजनी सांजे गुरुदेव भावनगरथी सोनगढ पधार्या. अहा,
अध्यात्मनी शांतिना मधुर तरंग उल्लसवा लाग्या...वहाला विदेहीनाथने
देखीने चित्त शांत अने प्रसन्न थयुं. सवारे मुंबई बपोरे भावनगर ने
सांजे सोनगढ,–आवा झडपी प्रवासथी थाकीने हवे सोनगढ आवतां
नीरांत थई. गुरुदेव घणीवार कहे छे के सोनगढ बहार आवा प्रवासमां
हवे आपणुं काम नहीं. खरेखर, परम निवृत्तिमय जीवनमां
अध्यात्मतत्त्वनी ऊंडी भावनाओ ओर खीली ऊठे छे.)
पर्यायमां आनंदना दरियानी भरती आवशे...तारा भव–दुःख छूटी जशे ने