पमाय छे, चारित्र वगर कोई जीवो मोक्ष पामता नथी.
सहित छे तोपण चारित्रदशा प्रगट करीने ज्यारे चैतन्यतत्त्वमां लीन थाय छे
त्यारे ज मोक्ष पामे छे. चारित्रदशा वगर एकला ज्ञानथी तीर्थंकरो पण मोक्ष
पामता नथी. आ रीते मोक्षनुं कारण सम्यग्दर्शन ज्ञान–चारित्र छे.
एटले सगवड टळीने प्रतिकूळता आवे तोपण आत्मानी शांति छूटती नथी;
ज्ञानभावना तेने अनुकूळता के प्रतिकूळता वखते हाजर ज रहे छे, एटले
अनुकूळतामां ते मुर्छाता नथी ने प्रतिकूळताथी ते मुंझाता नथी.
रहेजे. देहमां पीडा थवानो प्रसंग आवे, योग्य आहार–पाणी न मळे, देहमां
बळतरानो पार न होय, बहारमां निंदाने अपमान थता होय एवा टाणे पण
प्रयत्न वडे तुं तारी ज्ञानभावनामां मस्त रहेजे; एकली वात करीने अटकीश
नहि, ज्ञानने आत्मानी पर्यायमां एवुं परिणमावी देजे के कोई पण प्रसंगमां ते
छूटे नहीं, ने गमे तेवी प्रतिकूळतामां पण व्याकुळता थाय नहीं.
प्रत्येःउदासीन होय छे. आवा पराक्रमी जीवो अंदरना उग्र ध्यान वडे सुखना
अनुभवपूर्वक मोक्षने साधे छे. माटे मुमुक्षुओने तीव्र प्रयत्नपूर्वक आत्मभावना
करवानो उपदेश छे.