: જેઠ : રપ૦૦ આત્મધર્મ : ૨૧ :
હે ભગવાન! આ મનુષ્યપણું પામીને પણ ખરૂં સારભૂત શું છે–કે જેનાથી આ
મનુષ્યજન્મની સફળતા થાય?–તે મને કહો.
હે ભવ્ય! આ મનુષ્યજન્મમાં પણ સમ્યક્ત્વાદિ શ્રેષ્ઠ રત્નત્રયધર્મની પ્રાપ્તિ થવી
તે જ પરમ સાર છે; તે ધર્મ જ સંસાર–સમુદ્રથી પાર કરનાર છે; તે સુખનો ભંડાર છે
અને સ્વર્ગ–મોક્ષ દેનાર છે.
તે ધર્મ બે પ્રકારનો છે–મુનિધર્મ અને શ્રાવકધર્મ; તેમાંથી અહીં શ્રાવકધર્મનું
વર્ણન છે.
જ્ઞાનીઓએ સોનાની જેમ દેવ–ગુરુ–સિદ્ધાંતની પરીક્ષા કરીને ધર્મનું ગ્રહણ કરવું જોઈએ.
શ્રાવકધર્મ સુગમ છે; ઘર–વ્યાપારનો ભાર ઉપાડતાં છતાં શ્રાવક તેને સુગમતાથી
પાળી શકે છે. મુનિધર્મ મહાન છે, દીન મનુષ્યો તેનું પાલન કરી શકતાં નથી, ગૃહવાસમાં
તેનું પાલન થઈ શકતું નથી.
જૈનધર્મ થોડો હોય તોપણ સારભૂત છે. આ જૈનધર્મના પ્રભાવથી જીવને, પાપ
તો દૂર જ રહે છે, પણ પાસે નથી આવતું, સ્વર્ગ–મોક્ષની લક્ષ્મી સામેથી તેની પાસે દોડી
આવે છે અને સદા તેને દેખ્યા કરે છે.
ધર્મ–સિંહાસન ઉપર બિરાજમાન જીવ પાસે ત્રણ લોકનું સુખ આવી જાય છે. આ
શ્રેષ્ઠ ધર્મનું પાલન કરનારના હાથમાં ચિંતામણિ છે, તેના ઘરમાં કલ્પવૃક્ષ અને કામધેનુ છે.
જે જીવ સાક્ષાત્ ધર્મનું પાલન કરે છે તેને સુખ માટે બીજી કોઈ વસ્તુની જરૂર
રહેતી નથી.
માટે આત્માનું હિત ચાહનારા જીવોએ અજ્ઞાન છોડીને સદા ધર્મનું જ પાલન
કરવું જોઈએ.–જેથી સુખની અનુભૂતિ થાય.
જિનદેવની પૂજા, સાધુઓને દાન અને શાસ્ત્રની સ્વાધ્યાય એ શ્રાવકનાં મુખ્ય
આચાર છે.
(પ્રશ્નોતર–શ્રાવકાચાર: બીજા અધ્યાયમાંથી)
રાગ–દ્વેષાદિ સમસ્ત દોષોને જીતનારા, પણ સ્વયં અજિત એવા ભગવાન
અજિતનાથને નમસ્કાર કરીને શ્રાવકનાં વ્રત કહું છું; તે હે ભવ્ય! તું સાંભળ!