: श्रावण–भाद्र : रप०० आत्मधर्म : ११ :
अरे जीव! तने एक तणखलानां कर्कश स्पर्श वडे पण दुःख लागे छे, तो बीजा
जीवो उपर तुं शस्त्र कई रीते चलावे छे?–शुं तुं निर्दयी छो! अरे, निर्दयरूप हिंसाने तो
जगतना बधा विद्वानोए सदाय निंदी छे, केम के ते नरकनुं कारण छे ने दुःखनी देनार
छे. एवी पापमय हिंसाने छोड...ने जीवो उपर दया कर...अकषायभाव कर.
हे प्रभो! अहिंसाव्रतना पालनमां कोण प्रसिद्ध छे? अने तेने शुं उत्तम फळ
मळ्युं? तेनी कथा कहो!
सांभळ, हे वत्स! अहिंसाव्रतना पालनमां यमपाल–चंडाळनी कथा प्रसिद्ध छे.
पोदनपुरनगरमां महाचल राजा; तेने बलनामनो पुत्र; ते राजकुमार दुष्ट–
पापी–मांसभक्षी हतो. ते राज्यमां यमपाल–चंडाळ गुन्हेगार जीवोने फांसी देवानुं काम
करतो हतो.
हवे एकवार नंदीश्वर–अष्टा्हनिकाना पवित्र दिवसोमां राजाए आज्ञा करी के
आठ दिवस महामंगळ दिवसो छे, तेमां सौए धर्मनी यथाशक्ति आराधना करवी; अने
आ आठ दिवस दरम्यान कोईए जीवोने हिंसा करवी नहीं.
–आम छतां राजानी आज्ञानो भंग करीने, ते पापी राजकुमारे राजाना घेटाने
मारीने तेनुं मांस खाधुं.–परंतु माळी ते देखी गयो, अने तेणे राजाने ते वात करी.
आथी राजा गुस्से थयो, ने आवी जीवहिंसा करनार, तथा राज्यनी आज्ञानो भंग
करनार राजकुमारने फांसी देवानो हुकम करी दीधो. राजपुत्रने फांसी देवानुं काम
यमपाल–चंडालने सोंपवामां आव्युं.
ते दिवसे चौदस हती.
हवे,–राजकुमारने फांसी देवा माटे सिपाईओ यमपालने तेडवा आव्या.
राजकुमारने फांसी देवाथी तेना शरीर उपरना किंमती आभूषणो तथा वस्त्रो यमपालने
मळशे, ने ते घणो खुशी थशे–एम समजीने सिपाईओए तेना घरे जईने साद पाडयो.
दूरथी आ वात देखीने, यमपाल तो घरमां संताई गयो; ने स्त्रीने कही राख्युं के
राजाना माणसो तेडवा आवे तो कहेजे के हुं घरे नथी, बहारगाम गयो छुं. (वांचक!
यमपाल संताई केम गयो!–शुं ते सिपाईओथी डरतो हतो? ना; तेनुं संताई जवानुं
कारण बीजुं ज हतुं. ए वातनी हमणां खबर पडशे.)
सिपाईओ आव्या, ने यमपालने साद पाडयो.
तेनी स्त्रीए जवाब आप्यो के ते तो बहारगाम गया छे, घरे नथी.