: श्रावण–भाद्र : रप०० आत्मधर्म : १३ :
त्यारे यमपाले कह्युं–महाराज! मारी एक नानी कथा सांभळो! एकवार मने
भयंकर सर्प करडयो हतो ने तेना झेरथी हुं मुर्छित थई गयो हतो; त्यारे मारा भाई–
बंधु वगेरे कुटुंबीजनोए तो मने मरेलो समजीने मसाणमां फेंकी दीधो हतो. परंतु
दैवयोगे त्यां सर्वौषधि–ऋद्धिना धारक एक जैन–मुनिराज पधार्या, अने तेमना शरीरने
स्पर्शाईने आवेली हवा मारा शरीरने लागतां ज, शुभकर्मना उदयथी मारी मुर्छा दूर
थई गई, मारुं झेर ऊतरी गयुं ने हुं जीवतो रह्यो. अहा, ए मुनिराजनी वीतरागतानी
ने तेमना प्रभावनी शी वात! बस! त्यारथी ए परम उपकारी मुनिराज पासे में व्रत
लीधुं के चौदसना दिवसे हुं कोईपण जीवनी हिंसा नहीं करुं. माटे हे राजन्! आ पर्वना
दिवसोमां मारा सर्व पापोने शांत करवा, हुं कोई पण जीवने हणीश नहीं. हवे आपने
योग्य लागे तेम करो. (अहीं, आ प्रकारना आंशिक अहिंसाना पालनमां पण
यमपालने जे श्रद्धा हती तेटला पूरतुं तेनुं उदाहरण लेवानुं छे. अने ते श्रद्धामां द्रढताने
लीधे ते पूर्ण अहिंसा तरफ आगळ वधी शक््यो, तेथी शास्त्रोए तेनुं उदाहरण लीधुं छे.
अहिंसानो एक अंश पण जेने सारो लाग्यो, ने प्राणान्ते पण तेनुं पालन जेणे न
छोड्युं, तेने अव्यक्तपणे पूर्ण अहिंसारूप वीतरागभाव सारो लाग्यो, ने तेनी श्रद्धानां
बीज रोपाणां.)
आ प्रमाणे यमपाले पोताना व्रतनी वात करी; पण राजाने यमपालनी वात
उपर विश्वास न बेठो, तेने एम थयुं के आवुं उत्तम अहिंसा–व्रत आ अस्पृश्य
चांडाळने क््यांथी होय? आम विचारीने तेणे कोटवालने हुकम कर्यो के आ राजकुमार
तथा आ चंडाळ–बंने दुष्ट छे, ते बंनेने दोरडाथी बांधीने, मगरमच्छथी भरेला भयंकर
सरोवरमां फेंकी दो.
–राजानी आवी आज्ञा सांभळीने पण यमपाल पोताना व्रतमां द्रढ रह्यो के
प्राण जाय तो भले जाय पण व्रतनो भंग हुं नहीं करुं.–आम मरणनो भय छोडीने
निर्भय सिंहनी जेम ते व्रतमां द्रढ रह्यो, ने उत्तम भावना भाववा लाग्यो...वीतरागी
अहिंसा तरफ तेना परिणाम उल्लसवा लाग्या.
आ तरफ कोटवाले राजानी आज्ञा मुजब बंनेने बांधीने सरोवरमां फेंकया. पापी
राजपुत्रने तो मगर खाई गया. पण, यमपाल–चंडालना व्रतना माहात्म्यथी प्रभावित
थईने एक देवीए सरोवर वच्चे रत्नसिंहासन रचीने यमपालने तेना उपर बेसाडयो,
अने वाजां वगाडीने तेना व्रतनी प्रशंसा करी. आवो दैवी प्रभाव देखीने राजा भयभीत
थयो, ने प्रभावित थईने तेणे यमपालनी प्रशंसा करीने तेनुं सन्मान कर्युं. आ रीते