एकाग्रताने हुं अवलंबुं छुं–आवो साक्षात् मोक्षमार्ग छे.–आवी दशारूपे परिणमी रहेला
भगवंत आचार्यदेव आ परमागम द्वारा मोक्षमार्ग देखाडे छे.
चारित्र छे,–तेने प्राप्त करवायोग्य कह्युं छे. आनाथी जे विरुद्ध माने ते ‘प्रवचन’ ने
एटले के जिनवाणीने समज्यो नथी; तेने सम्यग्दर्शन–ज्ञान होतुं नथी.
सम्यग्दर्शन ने सम्यग्ज्ञान प्राप्त करीने पछी रागना अभावरूप वीतरागचारित्रदशाने हुं
प्रगट करुं छुं. जुओ, प्रवचनसारनी शरूआतथी ज शुभरागने हेयरूप ने
वीतरागभावने ज उपादेयरूप बताव्यो छे. ते शुभराग वच्चे आवशे. पण ते मोक्षनुं
साधन नथी माटे तेने हेयरूप जाणजे. रागने मोक्षनुं कारण माने तेने तो श्रद्धा–ज्ञान
पण साचां नथी.
चैतन्यतत्त्वमां एकाग्र थतां वीतरागचारित्र प्रगटे छे. आवा श्रद्धा–ज्ञान–चारित्रनी
एकतारूप मोक्षमार्ग ते वीतरागभावरूप छे. वच्चे छठ्ठा गुणस्थाने शुभरागरूप
कषायकण वर्ते छे ते तो बंधनुं कारण छे, ते कांई मोक्षनुं साधन नथी.
राग छे ते धर्म नथी. पहेलेथी ज आ रीते राग अने धर्मनी भिन्नतारूप वहेंचणी करतां
जेने न आवडे, ने जे रागने धर्म माने, तेने तो धर्मनी शरूआत पण थती नथी, श्रद्धा
ज ज्यां खोटी छे त्यां चारित्र केवुं?
जगतपूज्य एवुं परमेष्ठीपद राग वडे नथी प्रगटतुं. ए तो वीतरागतावडे प्रगटे छे.
आवी दशाने ओळखीने तेनो ज आदर करवा जेवुं छे.