महिमा, तथा तेने माटे साचा देव–गुरु–शास्त्रना स्वरूपनी
ओळखाण केवी होय, अने सम्यग्दर्शन उपरांत तेने अहिंसादि व्रतो
केवां होय छे तेनुं वर्णन गतांकमां आपे वांच्युं; बाकीनो भाग आ
लेखमां पूरो थाय छे. (–सं.)
ब्रह्मचर्य होय छे. आ ब्रह्मचर्यसेवन करीने जीवे विषयोथी विरक्त थवुं जोईए. विषयो
किंपाक फळ जेवा दुःखदायक छे. बुद्धिमान पुरुषोए पर स्त्रीनो एक क्षण पण संसर्ग न
करवो जोईए. अरे, आ लोकमां प्राणने हरनारी एवी क्रोधित सर्पिणीने आलिंगन
करवुं सारूं पण बंने लोकने प्राणने हरनारी एवी क्रोधित सर्पिणीने आलिंगन करवुं
सारूं पण बंने लोकने बगाडनार परस्त्रीने आलिंगन करवुं ते सारूं नथी; ए महा निंद्य
परस्त्रीनी ईच्छा अने चिंताथी ज तेने महान पाप लागी जाय छे; तेने सदा मरणनी
आशंका रह्या करे छे. ते मूर्खनी बुद्धि नष्ट थई जवाने कारणे, परस्त्रीसेवनमां दुःख
होवा छतां तेने तेमां सुख लागे छे. एनुं चित्त सदा कलुष रह्या करे छे. अरेरे!
विषयोमां मग्न जीवने तो शांति क््यांथी होय? परस्त्रीसेवनना पापथी ते पापी जीवने
तो नरकमां अग्निथी धगधगती लालचोळ लोढानी पूतळी साथे बाथ भीडवी पडे छे,
तेथी ते बळी जाय छे ने महा दुःख पामे छे.