પણ સુયોગ્ય હોય છે–તેનું સુંદર વર્ણન.
ત્યાગ વગેરે ઉત્તમ આચરણ હોય છે.
એવા ધર્મી શ્રાવકને આઠ મૂળગુણો હોય છે. જેમાં મધ–માંસ–મદિરાનો સંબંધ હોય એવી
વસ્તુનો, કે એવી શંકાવાળી દવાનો પણ નિયમપૂર્વક ત્યાગ મૂળગુણમાં આવી જાય છે;
તથા જેમાં ત્રણ જીવો હોય એવા ખોરાકનો ત્યાગ હોય, શિકાર જુગાર વગેરે તીવ્ર
કષાયવાળા વ્યસન ન હોય, રાત્રિભોજન પણ ન હોય, ને પાણી પણ વિધિપૂર્વક ગાળેલું
પ્રાસુક જ વાપરે. વ્યવહારધર્મનો બધો વિવેક શ્રાવકને બરાબર હોય છે. અંદર એકદમ
વીતરાગી ચૈતન્યતત્ત્વ જ્યાં વેદનમાં આવ્યું ત્યાં તીવ્ર હિંસા કે તીવ્ર કષાયવાળી પ્રવૃત્તિ
રહે નહીં. માંસાદિ તીવ્ર અભક્ષનો ખોરાક તો જૈન નામ ધરાવે તેને પણ હોય નહિ; અરે,
સામાન્ય સજ્જન આર્યમાણસોને પણ તેવો ખોરાક હોય નહીં; તો પછી ધર્માત્માને તો
તેનું નામ પણ કેવું? એવા જીવો સાથે ખાન–પાનનો સંબંધ પણ ધર્મીને ન હોય. તથા
જ્યાં એવા અભક્ષનું ભક્ષણ થતું હોય એવા સ્થાનોમાં (હોટલ વગેરેમાં) પણ મુમુક્ષુ–
સજ્જન ખાન–પાન કરે નહીં. અત્યારના સિનેમા વગેરે વિષય–કષાયપોષક કાર્યો પણ
મુમુક્ષુજીવને શોભે નહીં; એટલે ધર્માત્મા તો એવી નીરર્થક પ્રવૃત્તિને છોડે છે.
તેવા ધર્મને દેખીને પ્રસન્નતા તથા આદરભાવ થાય છે; તે મુનિ–શ્રાવક કે સાધર્મી