: કારતક : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૩૩ :
મુનિદીક્ષા ધારણ ન કરી લેતા!
વજ્રકુમારને તો “ભાવતું’ તું ને વૈદે બતાવ્યું! ” તેણે તરત જ કહ્યું–વાહ ભાઈ!
તમે બહુ મજાની વાત કરી; મારા મનમાં જે ભાવ હતા તે જ તમે પ્રગટ કર્યા. –હવે
તમારા ભાવ શું છે–તે પણ કહો!
ઉદયસુંદરે તો હાસ્યની વાત સમજીને કહ્યું–કુંવરજી! જેવા તમારા ભાવ, તેવા જ
મારા ભાવ! જો તમે મુનિદીક્ષા લેતા હો તો હું પણ તમારી સાથે જ મુનિદીક્ષા લેવા
તૈયાર છું. જો–જો! તમે ફરી ન જતા!! (ઉદયસુંદરને તો મનમાં હજી એમ જ હતું કે
વજ્રકુમાર તો મનોદયા પ્રત્યે તીવ્ર રાગી છે, –એ શું દીક્ષા લેવાનો હતો! એટલે તેણે તો
હાસ્યમાં ને હાસ્યમાં ઉપર પ્રમાણે બોલી નાંખ્યું...અથવા, ‘શુકનથી શબ્દ આગળ’ એ
ઉક્તિ અનુસાર વજ્રકુમારના ઉત્તમ ભવિતવ્યથી પ્રેરાઈને તેને વૈરાગ્ય જગાડનારા શબ્દો
નિમિત્તપણે આવી ગયા...)
ઉદયસુંદરની વાત સાંભળતાં જ બહાદુર મુમુક્ષુ વજ્રકુમારના મુખમાંથી વજ્રવાણી
નીકળી–બસ, હું તૈયાર જ છું...અત્યારે જ હું આ મુનિરાજની સમીપમાં જઈને મુનિદીક્ષા
અંગીકાર કરીશ...આ સંસાર અને ભોગોથી ઉદાસ થઈને મારું ચિત્ત હવે મોક્ષમાં ચોંટયું
છે...સંસાર કે સંસાર તરફના ભાવ હવે સ્વપ્નેય મારે જોઈતા નથી...આપ સૌ ખુશીથી
સીધાવો....હું તો મુનિ થઈશ ને અહીં જ રહીશ.
પર્વત ઉપર વજ્ર પડે તેમ વજ્રબાહુના શબ્દો સાંભળતાં જ ઉદયસુંદર ઉપર જાણે
વજ્ર પડ્યું! તે તો ડઘાઈજ ગયો! –અરે આ શું થયું!
વજ્રકુમાર તો મક્કમ ચિત્તે હાથી ઉપરથી ઉતર્યો ને વિવાહના વસ્ત્રાભુષણ
ઊતારીને, વૈરાગ્યપૂર્વક મુનિરાજ તરફ જવા લાગ્યો.
મનોદયાએ કહ્યું: અરે સ્વામી! આ શું કરો છો?
ઉદયસુંદરે પણ આંસુભીની આંખે કહ્યું–અરે કુંવરજી! મેં તો હસતાં–હસતાં
મશ્કરીમાં કહ્યું હતું; તેમાં તમે આ શું કરી રહ્યા છો? હાસ્ય કરવામાં મારી ભૂલ થઈ તો
મને ક્ષમા કરો....પણ તમે દીક્ષા ન લ્યો..
ત્યારે વૈરાગી વજ્રકુમાર મધુર શબ્દોથી કહેવા લાગ્યા–હે ઉદયસુંદર! તમે તો
મારા કલ્યાણનું કારણ બન્યા છો. મને જગાડીને તમે તો ઉપકાર જ કર્યો છે. માટે દુઃખ
છોડો. હું સંસારના કુવામાં પડતો હતો તેમાંથી તમે તો મને બચાવ્યો, તમે મારા