आखा स्वभावने (द्रव्य–पर्याय बंनेना स्वरूपने) नक्की करनार जीव पोताना शुद्ध
द्रव्यगुणने अनुसरतो थको शुद्धपर्यायरूपे ज परिणम्या करे छे. आ रीते शुद्धस्वभावना
स्वीकारपूर्वक स्वभावसन्मुखताथी पर्यायनो प्रवाह शुद्ध थवा मांड्यो–ए अनेकांत छे,
ए जैन सिद्धांतनो सार छे.
एटले मिथ्यात्वी–तेने शुद्धता क््यांथी होय?
छे”–एम तुं शा आधारे कहे छे? जो तें खरेखर द्रव्य–गुणनी शुद्धता जाणी होय तो ते
द्रव्य–गुणना आश्रये तारी पर्यायमां अंशे शुद्धता प्रगटी होवी जोईए; अने जेम अंशे
शुद्धता द्रव्यना आश्रये प्रगटी तेम पूर्ण शुद्धता पण द्रव्यना ज आश्रये प्रगटशे–एवो
पण निर्णय भेगो आवी ज गयो. त्यां हवे विकार क््यांथी आव्यो–ते वात मुख्य न रही,
पण शुद्धता मारा स्वभावमांथी आवी–एम शुद्धताना कारणनी ज मुख्यता रही.
अने पर्यायस्वभाव त्रिकाळ शुद्ध नथी पण शुद्ध तेम ज अशुद्ध छे–अर्थात् पर्यायमां
शुद्धता तेम ज अशुद्धता बंने प्रकार होय छे. आम जाणनार जीव विकारने पण (ते द्रव्य
–गुण स्वभावमां न होवा छतां) पर्यायना स्वभाव तरीके जाणे छे. द्रव्य–गुणना
स्वभावने ‘शक्ति’ कहेवाय छे ने पर्यायना स्वभावने योग्यता कहेवाय छे. द्रव्य–
गुणनो स्वभाव एटले के शक्ति तो त्रिकाळरूप होय छे अने पर्यायनो स्वभाव एटले
के योग्यता तो वर्तमानरूप–एक समयपूरती होय छे. शक्तिमां अशुद्धता न होय पण
योग्यतामां शुद्धता तेम ज अशुद्धता पण होई शके. शक्ति कारणरूप छे, योग्यता कार्यरूप
छे. शुद्ध कारणने अवलंबीने शुद्ध कार्य थाय छे.
एम कहेतो