अपेक्षाए तेनी वात साची छे–पण एवा जीवने तो पोतानी शुद्धस्वभावशक्तिनो
आश्रय वर्ततो होवाथी शुद्धता होय छे ने अत्यंत अल्प ज विकारो होय छे अने ते पण
क्षणे क्षणे तूटतो जाय छे. तेने मिथ्यात्वादि तो होतुं ज नथी.
ज छे, छतां पर्यायमां जे विकार छे ते तेमनी पर्यायनो ते प्रकारनो स्वभाव छे. विकार
छे ते तेमनो पर्यायधर्म छे. द्रव्य के गुण विकारी नथी, एटले आजनो विकारी काले
स्वभावशक्तिनो आश्रय करीने शुद्ध थई शके छे.” –ए रीते, साधक धर्मात्माओने जेम
तेनी वर्तमान विकारी पर्याय जेटलो ज मानी लेता नथी पण द्रव्यशक्तिने जोनारी
तेमनी द्रष्टि तो बधा जीवोने सिद्ध–सद्रश देखे छे तेथी ते पवित्र द्रष्टिमां कोई उपर राग
के द्वेष नथी. अहो, ए वीतरागी द्रष्टि!! ते द्रष्टिने सिद्ध उपर राग नथी ने निगोद उपर
द्वेष नथी; सिद्ध अने निगोद एवा भेदने पण ते नथी देखती, ते तो शुद्धस्वभाव–
शक्तिपणे बधाय जीवोने समान ज देखे छे. खरेखर तो ए द्रष्टि पोताना द्रव्यस्वभाव
सिवाय बीजा कोईने देखती ज नथी.
केम सोंपे? पोते ज पोतानी पर्यायनुं धणीपणुं स्वीकारीने, अखंड शुद्ध शक्ति
स्वभावना स्वीकारना बळवडे, ते पर्यायमां रहेला विकारने दूर करीने पूर्ण शुद्धतापणे
परिणमी जशे. अने बीजा जीवोनी पर्यायमां जे अशुद्धता–विकार हशे तेने ते परज्ञेयपणे
एम जाणशे के तेनी ते पर्यायनो तेवो स्वभाव छे, कर्म तेने विकार करावे छे एम नथी.