हाथी साथे रमत करीने हाथीने थकावी दीधो; ने छेवटे रावण हाथीनी पीठ उपर चडी
गयो. हाथी पण जाणे राजा रावणने ओळखी गयो होय तेम शांत थईने, विनयवान
सेवकनी माफक ऊभो रह्यो. रावण तेना उपर बेसीने महेल तरफ आव्यो. चारेकोर
जयजयकार थई रह्यो.
हाथीमां ते पट्टहाथी हतो.
पोतानी साथे लेता आव्या. राम–लक्ष्मणना ४२ लाख हाथीमां ते सौथी मोटो हतो, ने
तेनुं घणुं मान हतुं.
भयंकर अवाज करतो भाग्यो. हाथीनी गर्जना सांभळीने अयोध्याना लोको भयभीत
थई गया. हाथी तो दोड्यो जाय छे, राम–लक्ष्मण तेने पकडवा पाछळ दोडे छे. दोडतो
दोडतो ते सरोवर किनारे भरत सामे आव्यो. लोको चिंतामां पड्या–हाय! हाय!
भरतनुं शुं थशे! तेनी मा कैकेयी तो हाहाकार करवा लागी.
मित्र! हाथीने पूर्वभवनुं ज्ञान थयुं; पूर्वभवमां भरत तेनो मित्र हतो, ने तेओ बंने
छठ्ठा स्वर्गमां साथे हता. हाथीने ते याद आव्युं ने घणो अफसोस थयो, के अरेरे!
पूर्वभवमां हुं आ भरतनी साथे ज हतो पण में भूल करी तेथी हुं देवमांथी आ पशु
थई गयो. अरेरे, आवो पशुनो अवतार! तेने धिक्कार छे.