माथे हाथ मूकीने कह्युं–अरे गजराज! तने आ शुं थयुं? तुं शांत था!! आ तने शोभतुं
नथी. तारा चैतन्यनी शातिने तुं जो.
लाग्या! वैराग्यथी ते विचारवा लाग्यो के अरे, हवे
अफसोस करवो शुं कामनो?–पण हवे मारुं
आत्मकल्याण थाय, ने हुं आ भवदुःखथी छूटुं–
एवो उपाय करीश.–आ रीते परम वैराग्यनुं
चिंतन करतो ते हाथी एकदम शांत थईने भरतनी
सामे टगटग नजरे जोतो ऊभो: जाणे कहेतो होय
के हे बंधु! तमे पूर्वभवना मारा मित्र छो, पूर्वे
स्वर्गमां आपणे साथे हता, तो अत्यारे पण मने
तेना उपर बेसीने नगरीमां आव्यो; ने हाथीने हाथीखानामां राख्यो; मावत लोको तेनी
खूब सेवा करे छे. तेने रीझववा वाजिंत्र वगाडे छे, तेने माटे लाडवा करावे छे; तेने
उत्तम शणगार सजे छे–पण आश्चर्यनी वात ए छे के हाथी हवे कांई खातो नथी,
वाजिंत्रमां के शणगारमां ध्यान देतो नथी, ऊंघतो पण नथी, ते एकदम उदास रहे छे;
क्रोध पण नथी करतो. एकलो–एकलो आंखो मींचीने शांत थईने बेसी रहे छे. ने
आत्महितनी ज विचारणा करे छे–आम ने आम खाधा–पीधा वगर एकदिवस गयो, बे
दिवस गया, चार दिवस थई गया....त्यारे महावतो मूंझाया ने श्रीराम पासे आवीने
कह्युं–हे देव! आ हाथी चार दिवसथी कांई खातो नथी, पीतो नथी, ऊंघतो नथी, तोफान
पण करतो नथी; शांत थईने बेठो छे, ने आखो दिवस कांईक ध्यान कर्या करे छे!–तो शुं
करवुं? तेने रीझववा अमे घणुं करीए छीए, तेने प्रेमथी बोलावीए छीए तो
सांभळतो नथी. सारूं सारूं मिष्टभोजन खवडावीए छीए तो खातो नथी.–एना मनमां
शुं छे? ते खबर