આત્માનું સ્વરૂપ જ આરાધ્ય છે. આ સમાધિશતકમાં જ આગળ ૫૩મી ગાથામાં કહેશે કે
–જેને મોક્ષની અભિલાષા છે એવા જીવોએ તો જ્ઞાન–આનંદસ્વરૂપ આત્માની જ કથા
કરવી, બીજા અનુભવી પુરુષોને પણ તે જ પૂછવું; તે આત્મસ્વરૂપની જ પ્રાપ્તિની
જ્ઞાનમય જિનપદની પ્રાપ્તિ થાય. આત્માર્થીને પોતાના આત્મસ્વરૂપની વાત સિવાય
બીજી વાતમાં રસ ન હોય...તેણે તો સર્વપ્રકારે એક આત્મસ્વરૂપની જ પ્રાપ્તિનો ઉદ્યમ
કર્તવ્ય છે.
યોગ્ય છે તે જ પૂછવાયોગ્ય છે, તે જ શ્રવણ કરવાયોગ્ય છે, તે જ અભ્યાસવાયોગ્ય છે,
તે જ ઉપાર્જન કરવાયોગ્ય છે, તે જ જાણવાયોગ્ય છે, તે જ કહેવાયોગ્ય છે, તે જ પ્રાર્થના
કરવાયોગ્ય છે, તે જ શિક્ષાયોગ્ય (વિનેય) છે, અને તે જ સ્પર્શવાયોગ્ય (અનુભવમાં
જ ઉપાદેય કહ્યો છે; મુમુક્ષુને તેનો ઘણો રસ હોય છે, તેથી સર્વ પ્રકારે તેને જ ઉપાદેય
કરીને, તેની શાંતિમાં ઠરે છે.
લબ્ધિસહિત અક્ષય અને ઉત્કૃષ્ટ એવા મોક્ષસુખને અલ્પકાળમાં પ્રાપ્ત કરે છે. (આ શ્લોક
સોનગઢ–માનસ્તંભમાં પણ કોતરેલો છે.)
તું તારા શુદ્ધ આત્માને જાણીને તેની સન્મુખ થા.
બાકી બધા સંયોગ–લક્ષણ ભાવ મુજથી બાહ્ય છે.
હું એક શુદ્ધ સદા અરૂપી જ્ઞાન–દર્શનમય ખરે;
કંઈ અન્ય તે મારું જરી પરમાણુમાત્ર નથી અરે!