: પોષ : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૩૯ :
અને તેને સુમિષ્ટ આહાર દે–તે બધુંય નિરર્થક જવાનું છે.–અર્થાત્ આ શરીર
તારા ઉપર કાંઈ ઉપકાર કરવાનું નથી, માટે તું એની મમતા છોડ.
૧૯. અસ્થિર મલિન અને નિર્ગુણ એવી કાયા વડે જો સ્થિર, નિર્મળ અને સારભૂત
ગુણવાળી ક્રિયા વૃદ્ધિગત થતી હોય તો તે ક્રિયા કેમ ન કરીએ? (અર્થાત્ આ
શરીર વિનાશી, મલિન અને ગુણ વગરનું છે, તેની મમતા છોડીને, તેમાં રહેલા
અવિનાશી, પવિત્ર અને સારભૂત ગુણસહિત એવા આત્માની ભાવના જરૂર
કર્તવ્ય છે.)
૨૦. વિષ ભલું, વિષધર–સર્પ પણ ભલો, અગ્નિ કે વનવાસનું સેવન પણ ભલું,–પરંતુ
જિનધર્મથી વિમુખ એવા મિથ્યાત્વીઓનો સહવાસ ભલો નથી.
૨૧. જે જીવ મૂળગુણોનું ઉન્મૂલન કરીને ઉત્તરગુણોમાં સંલગ્ન રહે છે તે, ડાળીને ચુકી
ગયેલા વાનરની જેમ નીચે પડીને ભગ્ન થાય છે. (મૂળગુણથી ભ્રષ્ટ જીવ
સાધુપણાથી ભ્રષ્ટ થાય છે.)
૨૨ જો તેં આત્માને નિત્ય અને કેવળજ્ઞાનસ્વભાવી જાણી લીધો છે, તોપછી હે
વત્સ! શરીર ઉપર તું અનુરાગ કેમ કરે છે?
૨૩. જિનવચનની અપ્રાપ્તિથી, ચોરાશી લાખ યોનિ મધ્યે એવો કોઈ પ્રદેશ બાકી નથી
રહ્યો–કે જ્યાં જીવે પરિભ્રમણ ન કર્યું હોય.
૨૪. જેના ચિત્તમાં જ્ઞાનનું વિસ્ફુરણ થયું નથી, અને જે કર્મના હેતુને જ (પુણ્ય–
પાપને જ) કરે છે, તે મુનિ સકલ શાસ્ત્રોને જાણતો હોય તોપણ સુખને નથી
પામતો.
૨૫. બોધિથી વિવર્જિત એવા હે જીવ! તું તત્ત્વને વિપરીત માને છે,–કેમકે કર્મથી
રચાયેલા ભાવોને તું આત્માના માને છે.
૨૬. હું ગોરો છું, હું શામળો છું, હું વિભિન્ન વર્ણવાળો છું. હું દૂબળો છું કે હું સ્થૂળ છું–
એમ હે જીવ! તું ન માન.
૨૭. તું નથી તો પંડિત, કે નથી મૂર્ખ; નથી ઈશ્વર કે નથી દાસ; નથી ગુરુ કે નથી
કોઈનો શિષ્ય;–એ સર્વે વિશેષતા તો કર્મજનિત છે. (સ્વભાવથી બધા જીવો
જ્ઞાનસ્વરૂપે સરખા છે.)
૨૮. વળી હે જીવ! નથી તો તું કોઈનું કારણ, કે નથી કાર્ય; નથી તું સ્વામી કે નથી
સેવક; નથી શૂરો કે નથી કાયર, અને નથી ઉત્તમ કે નથી નીચ.
૨૯. પુણ્ય કે પાપ, કાળ કે આકાશ,