प्रगट्युं ते मंगळ छे.
गीरनार–तीर्थधाममां पू. गुरुदेवना सुहस्ते धर्मध्वज फरकतो देखीने सौने प्रसन्नता थती
हती. त्यारबाद भगवंत पंच–परमेष्ठीनुं पूजन थयुं हतुं. बपोरे प्रवचनमां समयसारनी
छठ्ठी गाथामां ‘ज्ञायकभाव’ दर्शावतां गुरुदेवे कह्युं के–आ तो नेमिनाथप्रभुना मोक्षनुं
धाम छे, ते मोक्षधामनी तळेटीमां समयसारनी आ छठ्ठी गाथा वंचाय छे. तेमां केवो
आत्मा जाणवाथी मोक्ष थाय? ते वात कुंदकुंदस्वामीए देखाडी छे. विदेहक्षेत्रमां
बिराजमान सीमंधरभगवाननी साक्षात् वाणी झीलीने आचार्यदेवे आ शास्त्रो, रच्यां
छे, तेमां आत्माना प्रचुर स्वसंवेदन सहितना आत्म–वैभवथी एकत्व–विभक्त
ज्ञायकभाव देखाडयो छे.
पण चैतन्यनी शांति तेनाथी पार कोई अलौकिक चीज छे. चैतन्यभावरूप आत्मानुं
स्वसंवेदन थतां सम्यग्दर्शनमां पण आनंदनुं कोई अपूर्व झरणुं झरे छे. ने पछी
मुनिदशाना महा आनंदनी तो शी वात? आवी आनंददशावाळा भगवान नेमिनाथ
आ गीरनारमां बिराजता हता. तेनी आ चोथी वखत यात्रा करवा आव्या छीए.
पहेली सं. १९९६ मां, बीजी २०१० मां, त्रीजी २०१७ मां अने चोथी यात्रा आ २०३१
मां थाय छे. महावीर भगवानना २५०० वर्षीय निर्वाणमहोत्सवना वर्षमां आ
नेमप्रभुना निर्वाणधामनी यात्रा थाय छे तथा मानस्तंभमां नेमप्रभुनी मंगल प्रतिष्ठा
थाय छे. कुंदकुंदाचार्यदेवे पण आ गीरनारतीर्थनी यात्रा करी हती. तेमणे बतावेलो
‘ज्ञायकभाव’ नो आ मंत्र मिथ्यात्वना झेरने ऊतारी नांखे छे. भाई! तुं एकवार आ
मंत्र सांभळ! तारुं भवचक्र अटकी जशे, ने धर्मचक्र शरू थशे.
उपासवामां आवतां ते सम्यक्त्वादि शुद्धभावरूपे ज अनुभवाय छे; ने आवी अनुभूति