: ચૈત્ર : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૩૭ :
• જે પ્રકૃતિ–સ્થિતિ–અનુભાગ અને પ્રદેશબંધથી રહિત આત્મા છે તે જ હું છું–એમ
ચિન્તન કરવું જોઈએ તથા તેમાં જ સ્થિરભાવ કરવો જોઈએ.
• જે કેવળજ્ઞાનસ્વભાવી છે, કેવળદર્શનસ્વભાવી છે, સુખમય છે અને કેવળવીર્ય–
સ્વભાવી છે–તે હું છું–એમ જ્ઞાની ચિન્તવે છે.
• જે જીવ સર્વસંગથી રહિત થઈને પોતાના આત્માને આત્માદ્વારા ધ્યાવે છે તે
અલ્પકાળમાં સર્વદુઃખથી છૂટકારો પામે છે.
• જે ભયાનક સંસારરૂપી મહાસમુદ્રમાંથી નીકળવા ઈચ્છે છે તે આ પ્રમાણે જાણીને
શુદ્ધઆત્માનું ધ્યાન કરે છે.
• પ્રતિક્રમણ, પ્રતિસરણ, પ્રતિહરણ, ધારણા, નિવૃત્તિ, નિન્દન ગર્હણ અને શુદ્ધિ–
એ બધાયની પ્રાપ્તિ નિજાત્મભાવના વડે થાય છે.
• દર્શનમોહગ્રંથિને નષ્ટ કરીને જે શ્રમણ રાગ–દ્વેષનો ક્ષય કરતો થકો સુખ–દુઃખમાં
સમભાવી થાય છે તે અક્ષય સુખને પ્રાપ્ત કરે છે.
• દેહ અને ધનમાં આ ‘હું’ અને ‘આ મારું’ એવા મમત્વને જે છોડતો નથી તે
મૂર્ખ–અજ્ઞાની જીવ દુષ્ટ–અષ્ટકર્મોથી બંધાય છે.
• પુણ્યથી વિભવ, વિભવથી મદ, મદથી મતિમોહ અને મતિમોહથી પાપ થાય છે,
–માટે પુણ્યને પણ છોડવા જોઈએ.
• જે પરમાર્થથી બાહ્ય છે તે જીવ સંસારગમનના અને મોક્ષના હેતુને નહિ જાણતો
થકો અજ્ઞાનથી પુણ્યની ઈચ્છા કરે છે.
• પુણ્ય અને પાપમાં કોઈ ભેદ નથી–આમ જે નથી માનતો તે મોહથી યુક્ત થયો
થકો ઘોર અને અપાર સંસારમાં ભમે છે.
• મિથ્યાત્વ, અજ્ઞાન, પાપ અને પુણ્ય–તેમનો ત્રણે પ્રકારે ત્યાગ કરીને યોગીઓએ
નિશ્ચયથી શુદ્ધઆત્માનું ધ્યાન કરવું જોઈએ.
• જીવ પરિણામસ્વભાવરૂપ છે, તે જ્યારે શુભ અથવા અશુભ પરિણામરૂપે
પરિણમે છે ત્યારે શુભ અથવા અશુભ થાય છે, અને જ્યારે શુદ્ધપરિણામરૂપે
પરિણમે છે. ત્યારે શુદ્ધ થાય છે.
• ધર્મરૂપે પરિણમેલો આત્મા જો શુદ્ધઉપયોગયુક્ત હોય તો નિર્વાણસુખને પામે છે,
અને જો શુભોપયોગથી યુક્ત હોય તો સ્વર્ગસુખને પામે છે.