: ३४ : आत्मधर्म : चैत्र : २५०१
भगवानश्री यतिवृषभ आचार्यरचित ‘त्रिलोकप्रज्ञप्ति’ नामना
प्राचीन महान ग्रंथमां ‘सिद्धलोकप्रज्ञप्ति’ नामना अधिकारमां
‘सिद्धत्वना हेतुभूत भावना’ नुं आनंदकारी वर्णन गाथा १८ थी ६५
सुधी ४८ गाथा द्वारा कर्युं छे. सिद्धत्वना हेतुभूत आ उत्तम भावना
वांचीने गुरुदेवने घणो प्रमोद थयो हतो, ने प्रवचनमां श्रोताजनो समक्ष
पण तेनुं वर्णन कर्युं हतुं, –जे सांभळीने सौने हर्षोल्लास थयो हतो.
अहा,–सिद्धत्वना हेतुभूत भावनाथी कोने आनंद न थाय!–तेथी ते
आनंदकारी भावना अहीं आपीए छीए.
आ शास्त्रकर्ता श्री यतिवृषभ आचार्य धवला–जयधवलाना
टीकाकारथी पर प्राचीन छे, अने भावना–अधिकारमां आवेली घणी
खरी गाथाओ भगवानश्री कुंदकुंदाचार्यदेवना समयसार–प्रवचनसार
वगेरे शास्त्रोनी गाथाओने लगभग मळती आवे छे,–जाणे के तेमना
शास्त्रोनुं दोहन करीने ज आ भावना–अधिकार रचायो होय! एवुं ज
लागे छे. स्व. प्रो. हीरालालजी जैन आ संबंधमां लखे छे के–‘आ
अन्तिम अधिकारमां वर्णवेल सिद्धोनुं वर्णन अने आत्मचिन्तननो
उपाय (–शुद्धात्मभावना) ते जैनविचारधारानी प्राचीन संपत्ति छे. ’
चालो, आपणे पण आपणा आत्माने सिद्धत्वना हेतुभूत आ
भावनामां जोडीए:–
• जेम चिरसंचित इंधनने पवनथी प्रज्वलित अग्नि शीघ्र ज जलावी दे छे, तेम
घणा कर्मरूपी इंधनने शुद्धात्माना ध्यानरूपी अग्नि क्षणमात्रमां जलावी दे छे.
• जे जीव दर्शनमोह अने चारित्रमोहने नष्ट करीने, विषयोथी विरक्त थयो थको,
मनने रोकीने आत्मस्वभावमां स्थिर थाय छे ते मोक्षसुखने प्राप्त करे छे.
• जेने राग–द्वेष–मोह तथा योगपरिकर्म नथी तेने शुभाशुभने भस्म करनार
ध्यानमय अग्नि उत्पन्न थाय छे.