बधी क्रियाओ नकामी छे. मिथ्यात्वना दावानळमां आखो संसार सळगी रह्यो छे,
तेमांथी आ सम्यग्दर्शन ज जीवने उगारनार छे. वीतराग–सर्वज्ञ अरिहंत–देव,
रत्नत्रयधारक दिगंबर मुनिराज–गुरु अने हिंसा वगरनो वीतरागभावरूप धर्म–आवा
देव–गुरु–धर्मने ओळखीने तुं श्रद्धा कर, अत्यंत भक्तिथी तेनो आदर कर, अने तेमणे
आत्मानुं शुद्ध स्वरूप जेवुं कह्युं छे तेवुं तुं जाण....तेनी श्रद्धा कर....आवा सम्यग्दर्शनथी
तारुं परम कल्याण थशे.
थवानो छुं, आम क्रोधथी भिन्न पोतानुं अत्यंत शांत चैतन्यस्वरूप विचारमां लेतां ते
हाथीना परिणाम अंतर्मुख थया...अने अंतरमां पोताना आत्मानुं साचुं स्वरूप देखीने
तेने सम्यग्दर्शन थयुं...महान अतीन्द्रिय आनंदनो अनुभव थयो...तेने एम थयुं के–
‘अहा, अमृतना दरिया मारा आत्मामां डोली रह्या छे...परभावोथी भिन्न साचुं सुख
मारा आत्मामां अनुभवाय छे. क्षणमात्र आवा आनंदना अनुभवथी अनंत भवनो
थाक ऊतरी जाय छे. ’
हतो. वारंवार तेने एम थतुं के ‘अहो! आ मुनिराजे अद्भुत उपकार करी आत्मानुं
मूळ स्वरूप मने समजाव्युं. आत्मउपयोग सहजपणे झडपथी पोताना स्वस्वरूप तरफ
वळतां सहज निर्विकल्प स्वरूप अनुभवायुं...चैतन्यप्रभु पोताना ‘एकत्व’ मां आवीने
निजानंदमां डोलवा लाग्या...वाह! आत्मानुं स्वरूप कोई अद्भुत छे. परमतत्त्वने
पामीने, मारा चैतन्यप्रभुने में मारामां ज देख्या. ’
आत्मपरिणामनी कोई अद्भुत आश्चर्यकारी आनंदधारा उल्लसी. शांतिना पिंडनो
स्पर्श थयो–वेदन थयुं. थोडीक सेकंडनुं ए वेदन हतुं–पण जाणे केटलाय दीर्धकाळ सुधी
संसारथी दूर दूर निजस्वरूपमां जईने आव्या होईए–एवुं पछी तेने लागतुं हतुं.