हाथीनो जीव आत्मज्ञान पाम्यो छे. भवनो छेद करीने ते मोक्षना मार्गमां आव्यो छे.
मुनिराजे प्रसन्न थईने हाथ ऊंचो करीने हाथीने आशीर्वाद आप्या.
पाम्यो, पण हवे आ मुनिराजना प्रतापे मने आत्मभान थयुं छे, ने ते आत्माना ध्यान
वडे हवे हुं परमात्मा थईश.–एम विचारीने ते हाथी सूंढ नमावीने मुनिराजने नमस्कार
करतो हतो.
थवानी ताकत छे–एम आपणो जैनधर्म बतावे छे. वाह....जैनधर्म...वाह!)
जीवो पण तेमनी साथे मोक्ष पामे, तेम अहीं तीर्थंकरनो आत्मा सम्यग्दर्शन पामतां,
बीजा घणाय जीवो पण तेमनी साथे सम्यग्दर्शन पाम्या; अने चारेकोर धर्मनो
जयजयकार थई गयो. थोडीवार पहेलांं जे हाथी गांडो थईने हिंसा करतो हतो. , ते ज
हाथी हवे आत्मज्ञानी थईने शांत अहिंसक बनी गयो, अने मुनिराज पासेथी फरी फरी
धर्म सांभळवा माटे आतुरताथी तेमनी सामे जोई रह्यो. घणा श्रावको पण उपदेश
सांभळवा बेठा हता.
त्यारे जीवने मुनिदशा थाय छे. ते मुनिओ उत्तम क्षमा वगेरे दश धर्मोने पाळे छे. अने
हिंसादिक पांच पापो तेमने जराय होतां नथी एटले अहिंसा वगेरे पांच महाव्रत तेमने
होय छे.