तळावमां चोख्खुं पाणी जोईने ते पीवा माटे हाथी सरोवरमां ऊतर्यो; पण तेनो पग
ऊंडा कादवमां खूंची गयो. ते काढवानी घणी महेनत करवा छतां नीकळी न शक््यो. आथी
ते हाथीए आहार–पाणीनो त्याग करीने समाधिमरणनी तैयारी करी; ते पंचपरमेष्ठीने
याद करीने आत्मानुं चिंतन करवा लाग्यो. वैराग्यपूर्वक ते एम विचारवा लाग्यो के अरे,
अज्ञानथी कुमरण तो में अनंतवार कर्या, पण हवे आ अवतार सफळ छे के जेमां मने
आत्मानुं भान थयुं ने समाधिमरणनो सुअवसर मळ्यो. श्री मुनिराजे मारा उपर महान
कृपा करीने देहथी भिन्न मारुं स्वरूप मने समजाव्युं, मारा निधान मने देखाड्या; तेमनी
कृपाथी मारो निजवैभव में मारा आत्मामां देख्यो. बस, हवे आ देहथी भिन्न आत्मानी
भावना वडे हुं समाधिमरण करीश.
किकियारी करवा लाग्या. पण ए नानकडा
वांदरा मोटा हाथीने कई रीते बहार काढी
शके? एवामां सर्प थयेलो कमठनो जीव
फूंफाडा मारतो त्यां आव्यो; हाथीने
देखतां ज पूर्वभवना वेरना संस्कारने
लीधे तेने घणो क्रोध चडयो ने दोडीने
हाथीने करडयो. काळकूट झेरवाळो सर्प
करडवाथी हाथीने झेर चडयुं अने थोडा
वखतमां तेनुं मरण थयुं. परंतु आ
धर्मनी उत्तम भावना भावतां–भावतां तेणे समाधिमरण कर्युं....अने देह छोडीने ते
बारमा स्वर्गमां देव थयो.