: ५८ : आत्मधर्म : चैत्र : २५०१
मंगल जन्मोत्सवनां मीठां संभारणां
अहा, आजनुं प्रभात कोई अनेरुं
हतुं....आखा विश्वनी शोभामां जाणे एक
वृद्धि थई गई हती.....संसारना दावानळने
ठारवा जाणे शांतरसनो वरसाद वरसी रह्यो
हतो. आनंदमय कोलाहल क््यांय समातो न
हतो....शेनो छे आ प्रभाव! अहो!
चोवीसमा तीर्थंकर महावीर भगवाननो
अवतार थई चुक््यो छे. त्रणलोकमां एनी
मंगल वधाई पहोंची गई, ईन्द्रोना आसन
डोली उठया, घंटनाद अने वाजिंत्रो एनी
मेळे वागवा मांडया. ईन्द्रोए खुशी
मनावीने जन्मोत्सव कर्यो, ने जन्माभिषेक माटे वैशाली–कुंडपुरमां आव्या...
ऐरावतसहित नगरीने त्रण प्रदक्षिणा करी जगतनी जनता आ मंगल द्रष्यो
जोवा उभराणी.
तो आ बाजु वैशाली–कुंडपुरमां सिद्धार्थमहाराजानी राजसभामां
पण आनंदनो पार न हतो. प्रभुजन्मनी मंगल वधाईथी चारेकोर
आनंद–आनंद छवाई गयो हतो. राजाओ पोतानो हर्षानंद व्यक्त करी
रह्या हता. आश्चर्यकारी आनंदमय कोलाहलथी नगरी गाजी रही हती.
तेमांय ज्यारे शची–ईन्द्राणी नानकडा तीर्थंकरने तेडीने बहारमां आव्या
त्यारे तो प्रभुने देखीने हजारो भक्तो हर्षानंदथी नाची ऊठ्या; ईन्द्र तो
एवा खुश थया के हजार आंख करीने प्रभुने जोवा लाग्या. अंते थाकीने
तेणे कह्युं–अहो देव! आपनुं रूप तो अतीन्द्रियआंखवडे ज देखाय तेवुं छे.
प्रभु ऐरावत हाथी उपर बिराजमान थया, ने प्रभुनी सवारी लईने
ईन्द्रो धामधूमथी मेरु तरफ चाल्या. प्रभुनी सवारी नीरखवा अपार भीड
उमटी हती. जैनसमाजने माटे अने जगतने माटे आ भव्य ऐतिहासिक
महोत्सव हतो. भाग्यशाळी हता एना जोनारा पण.
जन्मोत्सव देखीने जनतामां एटलो बधो आनंदनो कोलाहल
थवा लाग्यो के प्रभुनो जन्मोत्सव देखीने हरखथी जीवो पागल थई जशे
के शुं! –एम थतुं हतुं. अहा, एककोर भगवाननी अलिप्त चेतना, अने
एककोर आ हरखनो हीलोळो, –जैन–