નજરે તરવરતી હોય! અહા, મારામાં આવી પ્રભુતા!–તો હવે તેમાં જ કેમ ન ઠરું!
એકક્ષણ પણ હવે દુઃખમાં કેમ રહું! એમ તેના અંતરમાં એકદમ ચોંટ લાગી જાય.
અત્યારસુધી મારું આવું જિનસ્વરૂપ હોવા છતાં મેં તેને ન પીછાન્યું, પણ હવે તો મારે
આત્મકલ્યાણનો ઉત્તમ અવસર આવી ગયો છે.–આ અવસર ચુકવાનો નથી, હવે સદાને
માટે આ ભવથી છૂટીને આત્મામાં જ વિસામો લેવો છે, અને તેના શાંત નિર્વિકલ્પરસનું
જ પાન કરવું છે. વાહ! જુઓ તો ખરા, મુમુક્ષુની આત્મજિજ્ઞાસા!!
તે
નવા આવે છે અને ચાલ્યા જાય છે, મારો ચૈતન્યભાવ તેનાથી જુદો છે, તે વિભાવરૂપ
કદી થયો જ નથી, વિકલ્પોના કોલાહલો શાંત ચૈતન્યમાં પ્રવેશતા નથી. જેમ બરફમાં
જ્યાં જુઓ ત્યાં શીતળતા જ ભરી છે તેમ મારા ચૈતન્યમાં પણ જ્યાં જોઉં ત્યાં સુખ–
આનંદ–શાંતિની શીતળતા જ વેદાય છે,–આમ તે ચૈતન્યનું સ્વસંવેદન કરીને સમ્યગ્દ્રષ્ટિ
થાય છે; ચમકદાર હીરો ગમે ત્યાં હો પણ તેની કિંમત તો એકસરખી જ છે, તેમ
ચૈતન્યહીરો ગમે તે શરીર વચ્ચે, સંયોગો વચ્ચે કે રાગ વચ્ચે હો–પણ તેના
ચૈતન્યભાવની કિંમત એકસરખી જ છે; ચૈતન્યભાવ તો તે બધાથી છૂટેછૂટો ચૈતન્યભાવ
જ રહે છે, તે અન્યથા થતો નથી, પરભાવથી લેપાતો નથી.
ઝંપલાવે છે ને મોહને તોડીને સમ્યગ્દર્શન પામી વિજેતા ‘જિન’ બની જાય છે. ભલે
નાનો–પણ તે
લાગે....મારે મારા શુદ્ધાત્માના દર્શન કરવા છે–તે એક જ લગની હોય; ગુરુને પણ
વારંવાર આ જ પ્રશ્ન પૂછે ને આ જ વાત સાંભળે કે મને આત્મપ્રાપ્તિ કેમ થાય! ‘બા’
થી વિખુટા પેલા બાળકને જેમ ‘મારી બા....મારી બા’ તે એક જ રટણ હોય, એ સિવાય
બીજે ક્યાંય તેને ચેન ન પડે; તેની નજર તેની બાને જ શોધતી હોય....