: વૈશાખ : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૨૫ :
૧૭૯. હે યોગી! જે પદને દેખવા માટે તું અનેક તીર્થોમાં ભમતો ફરે છે, તે શિવપદ પણ
તારી સાથે ને સાથે જ ફર્યું.....છતાં પણ તું તેને ન પામી શક્યો! (–કેમકે
શિવપદને તે બહારના તીર્થોમાં શોધ્યું પણ અંર્તસ્વભાવમાં દ્રષ્ટિ ન કરી.)
૧૮૦. મૂઢ જીવો, લોકો દ્વારા બનાવેલા દેવળમાં દેવને શોધે છે, પણ પોતાના જ
દેહદેવળમાં શિવ–સંત બિરાજમાન છે તેને તેઓ દેખતા નથી.
૧૮૧. હે યોગી! તેં ડાબી બાજુ ને જમણી બાજુ બધે ઈન્દ્રિયવિષયોરૂપી ગામ વસાવ્યું,
પણ અંતરને તો સૂનું રાખ્યું. ત્યાં પણ એક બીજું (ઈન્દ્રિયાતીત) ગામ વસાવ!
૧૮૨. હે દેવ! મને તારી ચિંતા છે: જ્યારે આ મધ્યાહ્નનો પ્રસાર વીતી જશે ત્યારે તું તો
પોઢી જઈશ, ને આ પાલી સૂની પડી રહેશે. (આત્મા છે ત્યાં સુધી આ ઈંદ્રિયોની
નગરી વસેલી લાગે છે; આત્મા ચાલ્યો જતાં તે બધું શૂનકાર ઉજ્જડ થઈ જાય
છે;–માટે વિષયોથી વિમુખ થઈને આત્માને સાધી લે.)
૧૮૩. હે સ્વામી! મને કોઈ એવો અપૂર્વ ઉપદેશ આપો કે જેથી મિથ્યાબુદ્ધિ તડાક કરતી
તૂટી જાય, ને મન પણ અસ્તગત થઈ જાય. બીજા કોઈ દેવોનું મારે શું કામ છે?
૧૮૪. જે સકલીકરણને કે પાણી–પત્રના ભેદને જાણતો નથી, ને આત્માનો પરમાત્મા
સાથે સંબંધ કરતો નથી, તે તો પત્થરના ગાંગડાને દેવ તરીકે પૂજે છે.
૧૮૫. જેણે આત્માને પરમાત્મા સાથે જોડ્યો નથી ને આવાગમન મટાડ્યું નથી, તેને
ફોતરાં કૂટતાં ઘણો કાળ વીતી ગયો તોપણ તંદુલનો એક્કેય દાણો હાથમાં ન
આવ્યો.
૧૮૬. દેહદેવળમાં તું પોતે શિવ વસે છે, અને તું તેને બીજા દેવળમાં ઢુંઢે છે! અરે,
સિદ્ધપ્રભુ ભીક્ષા માટે ભમી રહ્યા છે–એ દેખીને મને હાસ્ય (આશ્ચર્ય) થાય છે.
૧૮૭ વનમાં, દેવાલયોમાં અને તીર્થોમાં ભ્રમણ કર્યું, આકાશમાં પણ ફરીને જોયું,–પણ
અરેરે! આ ભ્રમણમાં ઘેટા અને પશુ જેવા લોકો જ ભેટ્યા......(ભગવાનનો તો
ભેટો ક્યાંય ન થયો!)
૧૮૮. પુણ્ય અને પાપ બંનેના માર્ગને છોડીને અલખની અંદર જવાય છે; તે બંનેનું
(પુણ્ય–પાપનું) કાંઈ એવું ફળ નથી મળતું કે જેનાથી લક્ષ્યની પ્રાપ્તિ થાય.
૧૮૯. હે જોગી! જોગની ગતિ વિષમ છે; મન વાર્યું રહેતું નથી, ને ઈન્દ્રિયવિષયોના