अवसर आवे. पण जेने निर्णय ज खोटो होय, बहारमां ने रागमां शांति माने, तेने
अंतर्मुख एकाग्र थवानो अवसर क््यांथी आवे? घणा कहे छे के मरण टाणे आपणे
समाधि राखीशुं. पण जीवनमां जेणे देहथी भिन्न आत्मानी दरकार करी नथी, देहादिनां
कार्योने ज पोतानां कार्य मान्या छे, ते देह छूटवा टाणे कोना जोरे समाधि राखशे? जेणे
देहथी भिन्न आत्माने जाणीने तेनी वारंवार भावनानो अभ्यास कर्यो छे तेने ज देह
छूटवा टाणे चैतन्यना जोरे समाधि रही शकशे.
तेनुं समाधान टकी नहि शके. अने आत्माना आधारे जेणे समाधान कर्युं तेने गमे तेवा
प्रतिकूळ संयोगमां पण ते टकी रहेशे.
मोक्षसुख प्रगटे छे.
विरेचन करावनारी छे. कायर जीवो विषयोनी लीनता छोडीने चैतन्यने देखी शकता
नथी, तेओ तो चैतन्यना पुरुषार्थथी रहित छे, तेमनामां भवरहित एवा वीतरागनी
वाणीनो निर्णय करवानी ताकात नथी.
रणकार ज्यां काने पडे त्यां तो आत्मार्थी जीवनो आत्मा झणझणी ऊठे के वाह! आ
भव रहित वीतरागी पुरुषनी वाणी!! आत्माना परमशांतरसने बतावनारी आ
वाणी अपूर्व छे. वीतरागी संतोनी वाणी परम अमृत छे, ने ए भवरोगनो नाश
करनार अमोघ औषध छे.–आम तेनो आत्मा उल्लसी जाय छे, ने पुरुषार्थनी दिशा
स्वतरफ वळी जाय छे, विषयोमांथी सुखबुद्धि ऊडी जाय छे.–एणे ज खरेखर भवरहित
वीतरागनी वाणीनो निर्णय कर्यो छे.