: वैशाख : २५०१ आत्मधर्म : ३७ :
* शिक्षक अने
विद्यार्थीनो आदर्श प्रेम *
ज्यारे एकबीजा प्रत्येनी त्रुटीओने जती करीने परस्पर
वात्सल्यनी खूब जरूर छे–एवा आजना वातावरणमां शिक्षक
अने विद्यार्थीना एक प्रसंग उपरथी वात्सल्यप्रेम विषे थोडुं
लखवानी प्रेरणा थाय छे. जैनमासिक ‘कल्याण’ ना मार्च
मासमां ‘श्री विश्वदर्शी’ ना नामथी एक आदर्श–प्रसंग रजु
थयो छे–जे वांचतां हैयुं गद्गद् थई जाय छे. आपणे आभार
साथे ते प्रसंगमांथी जरूर पूरतो सार लईने साधर्मी–प्रेमनी
चर्चा करीशुं. (सं.)
एक अंग्रेजी स्कूलमां गुजराती शिक्षक; नाम एमनुं मणिशंकर दवे. दवेसाहेब
शिस्तप्रिय, प्रमाणिक अने सत्यप्रिय हता. वर्गमां तेमना कडक शिस्तपालननी हाक
बोलती. एक श्रीमंतनो ठोठ पुत्र त्रण त्रण वर्षथी ए ज कलासमां रहेलो ने खूब
तोफानी हतो; ते कोईनो ठपको सांभळवा टेवायेलो न हतो. दवेसाहेब तेनी साथे कडक
वर्तन राखता.
एक दिवस दवेसाहेब ज्यारे भणाववामां मशगुल हता, त्यारे ते विद्यार्थी
बीजानी मश्करी करीने खलेल करतो हतो. दवेसाहेबे जोयुं, तेओ आ अशिस्त सहन
करी न शक््या; कांई बोल्या वगर सीधा तेनी पासे पहोंची गया अने सडाक करतो एक
तमाचो तेना गाल पर चोडी दीधो......
आखो कलास सज्जड थई गयो.....कोईनो तमाचो तो शुं–पण एक शब्देय न
सांभळनारो ते छोकरो हवे शुं करे छे? ते सौ जोई रह्या हता. दवेसाहेबे तेने पाटली
उपर ऊभा रहेवाथी आज्ञा करी...पण–
–पण, बधा विद्यार्थीओ जोई रह्या ने पेला विद्यार्थीए सडाक करतो एक लाफो
दवेसाहेबना मों पर चोडी दीधो.