: वैशाख : २५०१ आत्मधर्म : ३९ :
नीकळ्यो, हुं मारा साहेबना घरे माफी मांगवा नहोतो गयो. तुं तो सामेथी माफी
मागवा घरे आव्यो. बेटा, मारा हैयामां सदाय तारुं स्थान रहेशे,–एम कहीने
आशीष आप्या.
आशीष लईने हसता मुखे विद्यार्थी घेर जवा लाग्यो, त्यां दवेसाहेबे साद
पाडीने पाछो बोलाव्यो: ने कह्युं–बेटा! ऊभो रहे! मारा हाथे मीठुं मोढुं करतो जा!
एम कही पोताना हाथे तेने प्रसादी चखाडी...ने गुरु–शिष्यना निर्दोष वात्सल्य–
प्रेमनी सुगंधथी वातावरण महेकी ऊठयुं!
बीजे दिवसे ज्यारे लाफो मारनारा ए ज विद्यार्थीना खभे प्रेमथी हाथ
राखीने दवेसाहेबने वर्गमां आवतां दीठा त्यारे विद्यार्थीओ तो ए कल्पनातीत द्रश्य
देखीने आश्चर्य पाम्या....ने वात्सल्यनो पाठ वगर भणाव्ये पण शीखी गया.
बस, बंधुओ! आपणे आ प्रसंगमांथी वात्सल्यनो आदर्श लेवानो छे. एक
लौकिक भणतरमां पण, आवी गंभीर भूल जती करीने शिक्षक अने विद्यार्थी बंने
परस्पर आवुं वात्सल्य करी शके छे....तो आपणे सौ साधर्मी, वीतरागीविद्याना
भणनारा, एकबीजा प्रत्ये कोई मान–अपमानना प्रसंग बन्या होय, कोईनी
परस्पर भूल थई होय, तो प्रेमथी जती करीने, सामेथी माफी मांगीने, ने सामेथी
वगर मांग्ये माफी आपीने, अंतरना प्रेमथी वात्सल्यथी एकबीजाने पोताना ज
समजीने अपनावीए, हृदयमां जराय शल्य राख्या वगर आनंदथी हळी–मळीए,
भेगा बेसीने रहीए जमीए–जमाडीए, सर्व प्रकारे मददरूप बनीए; परिणाममां
आटली हळवाश तो मुमुक्षुने होय ज ने! अरे, वीरनाथनो वीतरागधर्म,–जे दुश्मन
प्रत्ये पण द्वेष राखवानी ना पाडे छे, ते धर्ममां साधर्मी प्रत्ये तो द्वेषने स्थान होय
ज केम? भले, कदाच कोई बाबतमां कोईने विचारभेद होय, पण तेने मुख्य न
करतां, देव–गुरु–धर्म संबंधी जे महान साधर्मिकता छे तेने मुख्य करीने परस्पर
प्रेमभावथी वर्तवुं खूब जरूरी छे. अरे, मुमुक्षु–साधर्मीओने आवो प्रेम राखवानुं
कहेवुं शुं पडे?–ए तो सहजपणे एनामां होय ज! हे साधर्मी! धर्मप्रेमना धोधमार
सींचनवडे आखा जगत प्रत्ये वात्सल्य राखीने, तारा हृदयने एकदम हळवुंफूल करी
नांखजे...तो परम निःशल्यताथी आत्महित साधवुं तने घणुं सहेलुं पडशे.–आ
संतोनी शिखामण छे.
वीरनाथना निर्वाणमहोत्सवना आ महान प्रसंगे जरूर तारा आत्महितने
माटे आटलुं करजे ने जैनशासनने तथा तारा जीवनने धर्मवात्सल्यथी शोभावजे.