छे, –पण अरिहंतदेव साथे सरखावतां ते ज्ञान अने रागनुं पृथक्करण थई जाय छे,
तेमांथी चेतनअंशोने तो मारा चैतन्यमां समावीने अभेद करुं छुं, ने रागादिभावोने
मारा चैतन्यस्वभावथी भिन्न करुं छुं–आ रीते अरिहंतना आत्माने आदर्शरूप राखीने,
पोतामां रागथी भिन्न चैतन्यस्वरूपे ज गुण–पर्यायोने चेतनद्रव्यमां अभेद करीने
अनुभवमां ल्ये छे–के ते क्षणे ज तेना मोहनो क्षय थईने ते जीव अपूर्व सम्यग्दर्शनने
पामे छे. –आ महावीरनो मार्ग छे; आ ज मोक्षनो साचो उत्सव छे.
आवी अनुभूति करीने तेनी रीत बतावे छे. तने अनुभूतिनो अवसर मळ्यो छे, तो
हवे तुं प्रमाद करीने ते गुमावी दईश मा.
स्वभाव साथे तें पर्यायने कदी अभेद करीने अनुभव कर्यो नथी, तें राग साथे ज
पर्यायने अभेद करीने अनुभव कर्यो छे, एटले राग वगरना सर्वज्ञना पण साचा
स्वरूपने तें कदी ओळख्युं नथी. पण हवे तुं जैनमार्गमां आव्यो, अरिहंतदेवनो पंथ
महाभाग्यथी तने मळ्यो, तो अरिहंतदेवने–महावीरभगवानने चेतनमय द्रव्य–गुण–
पर्यायथी ओळख तो खरो...तेनी ओळखाणथी तारा द्रव्य–गुण–पर्याय बधुंय तने
चेतनमय देखाशे, ने रागथी भिन्न परमार्थे अरिहंत जेवो ज तारो आत्मा तने
अनुभवमां आवशे. ए सम्यग्दर्शन छे, तेमां अपूर्व शांति छे, ते भगवाननो मार्ग छे,
ने ते ज आत्मानुं साचुं जीवन छे.