समाधि केवी? समाधि वगर सुख के शांति केवा? माटे सौथी पहेलांं भेदज्ञानना
अभ्यासवडे देहादिथी भिन्न ज्ञानानंदस्वरूप आत्माने जाणवो ते ज शांतिनो उपाय छे.
हे जीवो! साची शांति पामवा आत्माने ओळखो.
जेनामां सुख नथी तेने जाणतां सुख थतुं नथी.
आत्मारूपे ज हुं मने अनुभवुं छुं, ए सिवाय देहादि कोई परद्रव्यो मने मारापणे
जरापण भासता नथी. –आ रीते सम्यग्ज्ञान थतां आत्माने पोताना स्वरूपनी निःशंक
खबर पडे छे. हवे शुद्ध चैतन्यतत्त्वनुं मने भान थतां हुं जाग्यो ने बधा तत्त्वोना
यथावत् स्वरूपने जाणवारूपे हुं परिणम्यो. आवुं शुद्ध चैतन्यतत्त्व हुं छुं, के जेना
अभावथी हुं सुप्त हतो ने हवे जेना भानथी हुं जाग्यो. केवुं छे मारुं स्वरूप? अतीन्द्रिय
छे अने वचनना विकल्पोथी अगोचर छे; मात्र स्वसंवेदनगम्य छे. व्यवहारना
विकल्पोथी के रागथी ग्रहण थाय एवुं मारुं स्वरूप नथी, मारुं स्वरूप तो अंतरना
स्वसंवेदनवडे ज अनुभवमां आवे तेवुं छे. आवुं स्वसंवेद्यतत्त्व हुं छे.
परनुं भेदज्ञान करावीने तेनी मोहनिद्रा छोडावे छे, ने तेने जगाडे छे के अरे जीव! तुं
जाग...जाग! जागीने तारा चैतन्यपदने जो.
मारा तत्त्वने अत्यारसुधी कदी में नहोतुं जाण्युं, पण हवे स्वसंवेदनथी में मारा
आत्मतत्त्वने जाणी लीधुं छे...हवे हुं जागृत थयो छुं.
निजस्वरूपना उत्साहमां जागृत वर्ते छे.