: અષાઢ : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૩૧ :
જો–જો!
ર ત્ન ફેં કી દે શો ન હિ
એક માણસ દરિયાકિનારે બેઠો હતો.
એના હાથમાં અચાનક એક થેલી આવી. અંધકારમાં થેલીના ગોળ પાંચિકા સાથે
તે રમત કરવા લાગ્યો; એક પછી એક પાંચિકો લઈને સમુદ્રમાં ફેંકવા લાગ્યો....ફેંકતા–
ફેંકતા છેલ્લો પાંચિકો હાથમાં લઈને જ્યાં ફેંકવા જાય છે ત્યાં તો કોઈ સજ્જન પુરુષે
અવાજ કર્યો; સબુર! સબુર! ફેંકી દઈશ નહિ...તારા હાથમાં છે તે પત્થર નથી, એ તો
ઘણો કિંમતી હીરો છે!
થોડો પ્રકાશ થયો હતો; સજ્જનના વચન ઉપર વિશ્વાસ લાવીને પ્રકાશમાં તે
માણસે હાથમાં રહેલ વસ્તુ સામે જોયું તો તે આભો જ બની ગયો....ઝગઝગાટ કરતું
મહાન રત્ન તેના હાથમાં હતું. તે વિચારવા લાગ્યો–અરેરે, હું કેવો મૂર્ખો! આવા રત્નોની
તો આખી થેલી ભરી હતી ને મેં અજ્ઞાનપણે મુર્ખાઈથી રમતમાં ને રમતમાં તે બધાય
રત્નો દરિયામાં ફેંદી દીધા...અરેરે! હાથમાં આવેલા અમૂલ્ય નિધાનને અજ્ઞાનથી હું
ગુમાવી બેઠો!–આમ તે રૂદન કરવા લાગ્યો.
ત્યારે સજ્જને તેને કહ્યું: ભાઈ તું મુંઝા મા! તું બધું નથી હારી બેઠો....હજી પણ
એક રત્ન તારા હાથમાં છે. તે રત્ન પણ એવું કિંમતી છે કે તું તેની કિંમત સમજીને
બરાબર સદુપયોગ કર તો આખી જીંદગી તને સુખસમ્પત્તિ મળી રહેશે આ એક રત્નથી
પણ તારું કાર્ય સરી જશે. માટે, જે રત્નો ગયા તેનો અફસોસ છોડીને, હજી જે રત્ન
હાથમાં છે તેનો સદુપયોગ કરી લે. ‘જાગ્યા ત્યાંથી સવાર. ’
[તે માણસે હાથમાં બચેલા એક રત્નનો સદુપયોગ કર્યો ને તે સુખી થયો.)
વીર બંધુઓ! આ વાત કોની છે–ખબર છે? બીજા કોઈની નહિ પણ તમારા
પોતાના જીવનની જ આ વાત છે.
‘હેં! ’–જી હા! સાંભળો –
તમે આ સંસારસમુદ્રના કિનારે બેઠા છો. હજી જ્ઞાનસૂર્ય ઊગ્યો નથી એટલે
અંધારું છે.