परिणाममां जराय खेद न हतो; आत्माना आनंदमां घणी लीनता हती. आनंदमां
लीनतावडे ज्ञानी मुक्तिने साधे छे. मुक्तिने साधतां दुख लागे तो तेणे मुक्तिना मार्गने
जाण्यो नथी. मुक्ति तो परमानंदनी प्राप्ति छे, ने तेनो उपाय पण आनंदमय छे, तेना
संतोने जराय दुःख के खेद थतो नथी देहने अने संयोगने पोताथी भिन्न जाणीने जेओ
आत्मामां ज लीन थया छे तेमने दुःख केवुं? गमे तेवा बाह्य संयोगो आवी पडो पण
ज्यां बाह्य विषयो संबंधी चिंता ज नथी त्यां दुःख केवुं? चैतन्यनो स्वभाव ज आनंद
छे–‘
ज्ञानीना अंतरनी खबर नथी, प्रतिकूळ संयोगोथी ज्ञानीने दुःख थतुं हशे–एम ते
मूढताथी माने छे. सिंह आवीने ध्यानस्थ मुनिना शरीरने फाडी खातो होय त्यां जेने
एम लागे के “अरेरे! मुनिने महादुःख थतुं हशे” अरे मूढ! संतो तो अंतरमां
तेमां शुं थयुं? शरीरथी आत्माने भिन्न जाणीने संतो तो चैतन्यमां लीन थईने
आनंदने ज अनुभवे छे.
आवतो, पण पोताना रागने लीधे–भक्तिभावने लीधे तेवी वृत्ति आवे छे. जेने संयोग
नथी ने स्वभाव तरफ ज झूकाव छे एवा संतोने राग–द्वेष थता नथी, अने तेथी गमे
तेवा संयोगथी पण तेमने दुःख थतुं नथी, आनंदनो ज अनुभव छे; ने ए रीते
चैतन्यना आनंदमां लीन थईने ते मुक्तिने साधे छे.
थतो नथी.
जीव ज परम आनंदमय आत्मतत्त्वने देखे छे. शांत उपयोगवाळो जीव ज पोताना
परमतत्त्वने देखे छे, बीजा जनो देखी शकता नथी.