
कह्युं–बहेनो, माताजीए आत्मानी घणी मजानी वात समजावी छे; आवो सुअवसर
क््यारेक ज आवे छे, माटे तमे ऊंडो अभ्यास करजो. देहबुद्धिथी रागमां सुख मानीने
अनादिकाळथी विभावनो ज अभ्यास कर्यो छे तेथी जीव समकित न पाम्यो ने दुःखी ज
थयो. पण हवे महाभाग्यथी आवुं महावीर–शासन पामीने, देहथी भिन्न ने रागादिथी
पण विलक्षण एवा परम चैतन्यलक्षणस्वरूप आत्माने अनुभवमां लेजो; आत्माने
अनुभवमां लेवा माटे गंभीर थईने वारंवार ऊंडे–ऊंडे तेना स्वभावनो अभ्यास
करजो, तेनो अपार महिमा ओळखजो. तो अल्पकाळमां ज तमे समकित पामशो. अपूर्व
सुख पामशो, ने आ भवदुःख थी छूटशो.
नकामो छे. घणा जीवो एम विचारे छे के वृद्ध थाशुं त्यारे धर्म करीशुं,–पण रे जीव! तुं
वृद्ध थईश ज–ए क््यां खबर छे? वृद्धावस्था पहेलांं आयु पूरुं नहि थई जाय–तेनी शी
खातरी? अने, अत्यारे आत्मानी दरकार नथी करतो तो वृद्धावस्थामां तो शुं करीश?
–बेन, जीवननी क्षणभंगुरता जाणीने आत्मानी ओळखाणनुं काम सौथी पहेलांं करी
लेवा जेवुं छे. आ क्षणभंगुर देहनो भरोसो करवा जेवो नथी. संयोग पलटतां वार नथी
लागती. अरे, खारा समुद्र जेवो आ संसार, तेमां जैनधर्मनुं मीठुं अमृत मळ्युं छे.
पोताना आत्माने ओळखी लीधो.
पूजीए छीए; तेमना परमार्थस्वरूपनी एवी ओळखाण करावो के जेथी अमे आत्माने
ओळखीने सम्यक्त्व पामीए!
आत्मा सर्वज्ञ छे, रागवगरना छे; देह ते कांई अरिहंत नथी, वाणी के समवसरण ते