
च्यूत थईने संसारमां रखडे छे. आ रीते बंध–मोक्षनां कारणने ओळखीने बंधनां
कारणने छोडवुं, ने मोक्षनुं कारण सेववुं.
देहरूपे ते पोताने मानतो नथी.
जेवा छे, एठने कोण फरीने मुखमां नांखे? तेमां कोण सुख माने? ए रीते ज्ञानीने
चैतन्यथी बाह्य आखा जगतमां क््यांय सुखनी कल्पना नथी माटे तेने तो ते एठ समान
ज छे. अने, जगतना पदार्थो जगतमां छे, परंतु पोते अंतर्मुख थईने ज्यां पोताना
आत्मामां वळ्यो, त्यां ते स्वतत्त्वमां जगत भासतुं नथी माटे ते स्वप्न समान कह्युं.
रोकाता नथी, एटले गमे तेवा प्रसंगमां पण चैतन्यनी समाधि तेने वर्त्या ज करे छे.
सम्यग्दर्शनमांय महान समाधिनी ताकात छे. सम्यग्दर्शन गमे त्यारे गमे तेवा प्रसंगमां
पण स्ववस्तुने भूलतुं नथी, स्वविषयमां तेने भ्रांति थती ज नथी, एटले तेने शांति
अने समाधि थाय छे. अने चारित्रवंत जीवोनी समाधिनी तो शी वात!
ज्ञानस्वभावनी भावना कहो, आत्मभावना कहो, के सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रनी
आराधना कहो, ते ज मोक्षनो उपाय छे. अंतरात्माने सावधान करे छे के हे अंतरात्मा!
देहथी भिन्न चैतन्यतत्त्वने जाणीने तें जे अपूर्व दशा प्रगट करी छे तेमां भेदज्ञाननी
एवी द्रढ भावना राखजे के पूर्वनी भ्रांतिना संस्कार फरीने जागे नहीं.