सन्मुख था! भूतार्थरूप तारो जे शुद्धस्वभाव तेनो तुं आश्रय कर. –ए ज साचुं
तत्त्वार्थश्रद्धानरूप सम्यग्दर्शन छे. अजीवने पोताथी भिन्न जाणे तो अजीवनी श्रद्धा करी
कहेवाय; पुण्य–पाप–आस्रव–बंधने दुःखरूप जाणीने तेनो आश्रय छोडे तो पुण्य–पाप–
आस्रव–बंधतत्त्वनी श्रद्धा करी कहेवाय; शुद्धजीव तरफ वळीने संवर–निर्जरा प्रगट करे
त्यारे संवर–निर्जरा–मोक्षनी श्रद्धा करी कहेवाय. आ रीते शुद्धात्मानी सन्मुखता वडे ज
नव तत्त्वनी साची श्रद्धा थाय छे. तत्त्वार्थश्रद्धाननुं कार्य तो आ छे के भेदज्ञानवडे
शुद्धआत्मानो आश्रय करीने परनो–विकारनो आश्रय छोडवो. आनंदरसनो समुद्र
आत्मा आवडो महान छे. –एम जाणे ने तेमां उपयोग न वळे एम केम बने? अहा,
वीतरागे कहेलो आत्मा, पोतानी ज वस्तु, तेने न जाणे तो आ अनंतभवसमुद्रमां
आ मनुष्यभव तो क््यां डूबी जशे? अनंतकाळथी आत्मा एक भवमांथी बीजा भवमां
जाय छे; आत्माने ओळखीने मोक्ष पामे त्यारे ज भवभ्रमण अटके; पछी मोक्षमां
सिद्धभगवानपणे अनंत–अनंत काळ रहे. बापु! आवुं आर्य–मनुष्यपणुं, श्रावकनुं
उत्तम कुळ अने वीतरागी जिनवाणीनुं श्रवण तने महाभाग्ये मळ्युं छे, आवो सुयोग ते
तो चिंतामणि मळवा जेवुं छे, तो तेने तुं व्यर्थ गुमावीश नहीं.
त्रण वात लीधी; लाखो–करोडो रूपिया मळे, बंगला–मोटर मळे के सुंदर शरीरादि मळे
–तेने अहीं सुयोग न कह्यो, पण आर्य–मनुष्यपणुं, श्रावकनुं उत्तम कुळ अने
वीतरागवाणीनुं श्रवण मळ्युं तेने सुयोग कह्यो. आत्मानी ओळखाणमां निमित्तरूप
थाय एवा योगने सुयोग कह्यो. ते माटे कांई पैसा के शरीरनी सुंदरता वगेरेनी जरूर
नथी. भले गरीब होय, कदरूप होय, पण वीतरागवाणीवडे जैनधर्मना संस्कारथी
आत्महित करी शके छे. जुओने, अमेरिका वगेरे देशोमां, ने अहीं भारतमां पण घणा
जीवो पासे अत्यारे लाखो–करोडो रूपिया देखाय छे, पण साचा जैनधर्मनुं श्रवण–के
जेनाथी आत्मानुं हित थाय–ते मळवुं बहु दुर्लभ छे. तेवो अवसर तने मळ्यो, तो
लाखो–करोडो रूपियाना योग करतां पण वधु सुयोग छे. –एम समज. आवो सुयोग
पामीने हवे तुं संसारनी झंझटमां लोकोने राजी करवा रोकाईश मा, पण शीघ्र आत्माने
ओळखीने तारुं हित करी लेजे. अमेरिका वगेरेमां बहारनो वैभव गमे तेटलो होय
(अरे, स्वर्गना वैभवनी तो