भूतार्थ कहेवामां आवी छे. रागादिक ते अभूतार्थ छे, ने स्वभावमां वळेली ज्ञानपर्याय
ते भूतार्थ छे, तेने ‘भूतार्थधर्म’ पण कह्यो छे. अज्ञानी ते भूतार्थधर्मने जाणतो नथी.
सुबुद्धि तेमज कुबुद्धि जीवोमां भेद कया नयथी जाणुं? पर्यायना भेदे शुद्धस्वभावमां भेद
हुं केम जाणुं? वाह! जुओ आ शुद्धनयनी मस्ती! आवा शुद्धनयथी बधा जीवोने
परमात्मस्वरूपे जोनारो हुं तेमनामां भेद कया प्रकारे देखुं? व्यवहारथी जोतां पर्यायमां
भेद छे, पण शुद्धनयमां ते पर्यायना भेदने हुं केम देखुं? –वाह रे वाह! पोतानो परम
स्वभाव अनुभूतिमां लीधो त्यां बीजामां पण एकली पर्यायने नथी देखतो, तेमनामां
पण अष्टमहागुणथी शोभतो कारणसमयसार बिराजी रह्यो छे–एम धर्मी देखे छे. अने
तेओ ज्यारे पोताना कारणसमयसारने जाणशे त्यारे तेमने पण पर्यायमां शुद्धकार्य
प्रगट थशे.
दग्धकाळ (पंचमकाळ) रूप अकाळमां तुं हीन शक्तिवाळो हो तोपण निज
परमात्मतत्त्वना श्रद्धा–ज्ञान तो जरूर करजे. ‘आ काळमां मोक्ष नथी’ –एम कहीने
श्रद्धामां पण ढीलो थईश मा.
ज्यम लोक अग्रे सिद्ध, ते रीते जाण सौ संसारीने. ४८.
स्वानुभूतिथी धर्मीजीवे परम स्वभावने जाण्यो छे, अने बधाय जीवो परमार्थे एवा ज
अलंकृत छे–एवा ज गुणोथी बधाय जीवोनो स्वभाव अलंकृत छे. –अहो, जिनेश्वर
भगवाननुं शुद्धवचन बुद्धपुरुषोने आवो आत्मस्वभाव देखाडे छे. जिनवचनमां आवो
शुद्धस्वभाव प्रसिद्ध छे तेने हे भव्य! तुं जाण!