જાણીને કહે છે કે હે શ્રેણીક! સાંભળ! પૂર્વ તેં માંસ ન ખાવાની જે પ્રતિજ્ઞા કરી
તેના ફળમાં તું દેવ અને રાજા થયો.
–માંસાહાર મહા પાપ છે, તેને તું છોડી દે! તેં ભદ્રભાવે કહ્યું–પ્રભો! માંસનો તો
મારો ધંધો છે, તે હું છોડી શકું તેમ નથી; પરતું (–અવ્યક્તપણે પણ તે
ખદિરસારના જીવને વીતરાગી મુનિના અહિંસક વચન ઉપર વિશ્વાસ આવતો
હતો; તેથી તેણે કહ્યું–) હે સ્વામી! આપના બહુમાનપૂર્વક હું કાગડાનું માંસ છોડું
છું; કદી પ્રાણાન્તે પણ હું કાગડાનું માંસ નહિ ખાઉં. શ્રી મુનિરાજે તેને ભવ્ય
જાણીને તે પ્રમાણે પ્રતિજ્ઞા આપી.
માંસ ખાય તો જ તે રાગ મટે–તેમ હતું. પણ ભીલ તો પોતાની પ્રતિજ્ઞામાં મક્કમ
હતો. મરણ થાય તો ભલે થાય પણ કાગડાનું માંસ તો હું નહીં જ ખાઉં!
એક યક્ષદેવીને રૂદન કરતી દેખી. આ માણસે તેને રોવાનું કારણ પૂછ્યું; તો તે
યક્ષદેવીએ કહ્યું કે હે ભાઈ! તમે તમારા મિત્ર જે ખદિરસાર પાસે જાવ છો, તેને
કાગડાના માંસનો ત્યાગ છે અને તે ત્યાગ વ્રતમાં દ્રઢતાના કારણે તે મરીને
અહીં યક્ષ થાય તેમ છે;–પણ જો તમે જઈને તેને દવા તરીકે કાગડાનું માંસ
માંસ ખાશે, તો તે મરીને નરકમાં જશે.–તેથી તેની દયાને લીધે હું દુઃખી છું.