પુરાણમાં આવે છે. (તે કથા આ પ્રમાણે: ભગવાન: ઋષભદેવના જીવે પૂર્વે
વજ્રજંઘરાજાના ભવમાં મુનિઓને આહારદાન કર્યું, ત્યારપછી તે મુનિઓને પૂછે
છે કે, હે નાથ! આ મતિવરમંત્રી વગેરે જીવો મને મારા ભાઈ સમાન વહાલા
લાગે છે, માટે આપ પ્રસન્ન થઈને તેનો પૂર્વભવ કહો. ત્યારે મુનિરાજ કહે છે કે
રાજન્! આ મતિવરનો જીવ પૂર્વભવમાં એકવાર વિદેહક્ષેત્રમાં એક પર્વત ઉપર
સિંહ હતો, એકવાર ત્યાંના રાજા પ્રીતિવર્ધન તે પર્વતપર આવ્યા. અને ત્યાં
પિહિતાસ્રવ નામના મુનિને વિધિપૂર્વક આહારદાન કર્યું. સિંહે (ચક્રવર્તીભરતના
જીવે) તે દેખ્યું અને તેને જાતિસ્મરણજ્ઞાન થયું, તેથી તે સિંહ અતિશય શાંત થઈ
કરીને, સંન્યાસ કરી રહ્યો છે, તમારે તેની સેવા કરવી યોગ્ય છે; તે સિંહ
આગામી કાળમાં ભરતક્ષેત્રના પ્રથમ તીર્થંકરના પુત્ર ભરતચક્રવર્તી થવાના છે
અને તે જ ભવે મોક્ષ પ્રાપ્ત કરવાના છે–એમાં સંદેહ નથી.
યોગ્ય સહાયતા કરી. આ સિંહ દેવ થનાર છે એમ સમજીને મુનિરાજે પણ તેના
સમાધિપૂર્વક દેહ છોડીને તે સિંહ બીજા સ્વર્ગમાં દેવ થયો અને ત્યાંથી ચ્યવીને
વજ્રજંઘરાજાનો મંત્રી–મતિવર થયો.)–આમ ધર્માત્મા પ્રત્યે મુનિઓને પણ
વાત્સલ્યનો વિકલ્પ ઊઠે છે.
પ્રમોદ આવે કે વાહ, ધર્માત્માની દશા! તેઓ મોક્ષને સાધી રહ્યા છે.
ગુણવાનને જોતાં અંતરમાં ઈર્ષા નથી આવતી પણ પ્રમોદ આવે છે, મહિમા
આવે છે. જો