लागतुं, पण हवे ज्यां आनंदनो स्वाद चाख्यो त्यां धर्मीने तेमांथी बहार
नीकळवुं कष्टरूप–दुःखरूप लागे छे.
शांत चैतन्यसरोवरमां ज पोषाणी छे, ते शांतिना वेदनमांथी बहार नीकळीने
पुण्य के पापना भावमां आववुं पडे ते तेमने दुःखरूप लागे छे. चैतन्यसुखना
रस पासे तेने आखुं जगत नीरस लागे छे, समस्त विषयो दुःखरूप लागे छे.
नरकमां रहेला कोई समकिती जीवने आत्माना अतीन्द्रिय आनंदना वेदननी जे
शांति आवे छे, तेवी शांति मिथ्याद्रष्टिने स्वर्गना वैभवमां पण नथी, अरे!
संयोगमां शांति होय के स्वभावमां! चैतन्यना शांत जळमांथी बहार नीकळीने
ईन्द्रियविषयो तरफ दोडे छे ते ज आकूळता छे, ने अतीन्द्रिय चैतन्यमां उपयोग
ठरे छे तेमां परम अनाकुळ शांति छे. माटे भाई! आत्माना आनंदनो विश्वास
करीने वारंवार द्रढपणे तेमां एकाग्रतानो उद्यम कर.
न होय. पण ज्यां तेने पोताना मीठा कूवानी खबर पडी अने तेनुं स्वच्छ
पाणी चाख्युं, त्यां खारा पाणीनो रस ऊडी गयो....हवे घर आंगणे मळतुं
ऊंडा कूवानुं मीठुं पाणी लेवामां तेने कष्ट नथी लागतुं; स्वाद चाख्या पछी
तेमां कष्ट नथी लागतुं. तेम अज्ञानी जीवे अनादिथी सदा बाह्य–
ईन्द्रियविषयोमां आकुळतारूप खारा स्वादने ज चाख्यो छे, पण पोताना
चैतन्यकूवामां भरेला आत्माना अतीन्द्रिय अनाकुळ मीठा स्वादने–आनंदने
चाख्यो नथी, तेथी तेना प्रयत्नमां तेने कष्ट लागे छे. पण ज्यां अंतर्मुख
चैतन्यकूवामां ऊंडे ऊतरीने विषयातीत आनंदनो स्वाद चाख्यो त्यां तेना
वारंवार प्रयत्नमां तेने कष्ट लागतुं नथी, ऊलटुं बाह्य विषयो तेने खारा
लागे छे–नीरस लागे छे. माटे आत्मानी ज भावना करवी. (पर) आत्मानी
भावना कई रीते करवी? ते हवे ५३ नी गाथामां कहेशे.