जाणीने कहे छे के हे श्रेणीक! सांभळ! पूर्व तें मांस न खावानी जे प्रतिज्ञा करी
तेना फळमां तुं देव अने राजा थयो.
–मांसाहार महा पाप छे, तेने तुं छोडी दे! तें भद्रभावे कह्युं–प्रभो! मांसनो तो
मारो धंधो छे, ते हुं छोडी शकुं तेम नथी; परतुं (–अव्यक्तपणे पण ते
खदिरसारना जीवने वीतरागी मुनिना अहिंसक वचन उपर विश्वास आवतो
हतो; तेथी तेणे कह्युं–) हे स्वामी! आपना बहुमानपूर्वक हुं कागडानुं मांस छोडुं
छुं; कदी प्राणान्ते पण हुं कागडानुं मांस नहि खाउं. श्री मुनिराजे तेने भव्य
जाणीने ते प्रमाणे प्रतिज्ञा आपी.
मांस खाय तो ज ते राग मटे–तेम हतुं. पण भील तो पोतानी प्रतिज्ञामां मक्कम
हतो. मरण थाय तो भले थाय पण कागडानुं मांस तो हुं नहीं ज खाउं!
एक यक्षदेवीने रूदन करती देखी. आ माणसे तेने रोवानुं कारण पूछ्युं; तो ते
यक्षदेवीए कह्युं के हे भाई! तमे तमारा मित्र जे खदिरसार पासे जाव छो, तेने
कागडाना मांसनो त्याग छे अने ते त्याग व्रतमां द्रढताना कारणे ते मरीने
अहीं यक्ष थाय तेम छे;–पण जो तमे जईने तेने दवा तरीके कागडानुं मांस
मांस खाशे, तो ते मरीने नरकमां जशे.–तेथी तेनी दयाने लीधे हुं दुःखी छुं.