: आसो : २५०१ आत्मधर्म : ४१ :
आ संसार, जेमां दुष्ट मोह जीवने अनेक नाच नचावे छे; मोहवश अमारी
बेन उपर ज अमने विकार थयो! एम संसारनुं स्वरूप विचारी, बंने
भाईओ तेनाथी अत्यंत विरक्त थया, ने त्यांथी ज पाछा फरीने जिनदीक्षा
लई मुनि थया. महान तपना प्रभावे तेमने आकाशगामिनी ऋद्धि प्रगटी, ने
तेओ विचारता थका पृथ्वीने तीर्थरूप बनाववा लाग्या...तेमना पिता बंने
पुत्रोना विरहमां आहार त्याग करी, प्राण छोडीने भवनवासीदेवमां गरुडेन्द्र
थया. (पूर्वभवनो वेरी दुष्ट भील ज्योतिषीमां अग्निप्रभदेव थयो छे.)
हवे ज्यारे राम–लक्ष्मण–सीता वंशधर पर्वत नजीक आव्या त्यारे देश–
भूषण–कुलभूषण मुनिवरो ते वंशधर पर्वत उपर बिराजता हता ने ध्यान
धरता हता. पूर्वभवनुं वेर याद आववाथी दुष्ट अग्निप्रभदेव त्रण दिवसथी
तेमना उपर दैवी मायाजाळ वडे घोर उपद्रव करतो हतो. श्री केवळीना मुखमां
एम आव्युं हतुं के मुनिसुव्रत प्रभु पछी तेमना शासनमां देशभूषण–कुल–
भूषण तेमना जेवा केवळज्ञानी थशे.–ते सांभळीने पूर्वनी द्वेषबुद्धिथी प्रेरायेला
दुष्ट अग्निप्रभदेवे विचार्युं के हुं ते केवळीनां वचन मिथ्या करुं! आवी
मिथ्याबुद्धि वडे तेणे देशभूषण–कुलभूषण मुनिओ उपर उपसर्ग करवा मांड्यो:
विक्रिया वडे हजारो सर्प अने वींछी तेमने वींटळाई गया; एवी गर्जना करी के
पर्वत ध्रुजी ऊठ्यो.....क्रूर पशुओनुं रूप धरीने मुनिने खाई जवानी चेष्टा
करी....रोज रात पडे ने ध्यानस्थ मुनिओ उपर उपसर्ग करे.....उपसर्गनो
भयानक अवाज दशदश गाउ सुधी संभळाय, ते सांभळीने नगरजनो भयथी
ध्रुजी ऊठे....राजा पण कांई उपाय करी न शक्यो; एटले भयना मार्या राजा–
प्रजा सौ रात पडे त्यां नगरी छोडीने दूर चाल्या जता.
ए रीते अत्यंत भयभीत नगरजनोने जता देखीने रामे तेनुं कारण
पूछ्युं; नगरजनोए कह्युं: अहीं रोज रात्रे कोई दुष्ट देव भयंकर उपद्रव करे छे,
तेना अत्यंत कर्कश अवाजथी अमे सौ भयभीत छीए. खबर नथी पडती के
पर्वत उपर रोज रात्रे आ शुं थाय छे! त्यां घणो भय छे ने तमे अजाण्या छो,
माटे तमे त्यां न जशो; तमे पण अमारी साथे सुरक्षाना स्थाने आवो.
ए सांभळीने सीता पण भयभीत थईने कहेवा लागी–हे देव! आपणे
त्यां नथी जवुं. चालो, आपणे पण आ लोकोनी साथे निर्भय स्थानमां जईने
रात वीतावीए.