: आसो : २५०१ आत्मधर्म : ८५ :
मुनिराजनो वीतरागभाव ज परम अहिंसारूप होवाथी तेने आपणे
प्रशंसनीय कहेशुं, ने ते ज मोक्षनुं कारण कहेशुं.
ते वीतरागभावनी सामे भूंडनां रागभावने आपणे ‘परम’ अहिंसा नहीं
कहीए, अपितु तेने पण ‘हिंसा’ नी कक्षामां ज मुकीशुं. भले ते रागने ‘प्रशस्त’
विशेषण लगाडीए तोपण तेने हिंसा तो कहेवी ज पडशे, केमके जेटलो कषाय छे
तेटली हिंसा छे. पीत्तळने प्रशस्त विशेषण लगाडीने ‘प्रशस्त – पीत्तळ’ एम कहीए
तेथी कांई ते सुवर्णनी जातमां तो न ज आवे; तेम कोई रागादि – हिंसाने प्रशस्त
विशेषण लगाडीए तेथी कांई ते ‘अहिंसा’ न बनी जाय.
एटले शुभरागवाळो ते भूंडनो जीव पण, आगळ वधीने ज्यारे राग
वगरनो चैतन्यभाव प्रगट करशे त्यारे ज ते वीतरागभावरूप अहिंसा – धर्ममां
आवशे, ने ते परम अहिंसा धर्म वडे ते मोक्षने साधशे. आ रीते “अहिंसा परमो
धर्म” छे.
मुनिना वीतरागभावने अने भूंडना रागभावने आपणे एककक्षामां नहीं
मुकी शकीए, केमके बंनेनी जात एक – बीजाथी विरुद्ध छे.
मुनिने मारवाना भावनी अपेक्षाए बचाववानो भाव ते उत्तम होवा छतां,
बंनेनी एक कक्षा छे. (जेम एक ज वर्गमां भणता विद्यार्थीओमां एक पहेलो नंबर
होय ने एक छेल्लो नंबर होय, – पण बंनेनी कक्षा एक ज छे – तेम.) वाघ अने
भूंड बंनेमां जेटला रागादि कषायभावो छे तेटली हिंसा छे; ने ज हिंसा छे ते
अहिंसा नथी एटले धर्म नथी.
मुनिराजनो वीतरागभाव ते अहिंसा छे, ने ते धर्म छे.
आवा वीतराग अहिंसा धर्मनो जय हा.
*
भगवान महावीरे कहेला आवा ‘परम अहिंसाधर्म’ ने जाणवा माटे, अने
तेनुं पालन करवा माटे, मुमुक्ष जीवे प्रथम तो चैतन्यउपयोग अने राग ए बंनेनुं
अत्यंत भिन्नपणुं जाणवुं जोईए. भिन्नपणुं जाणे तो ज राग वगरना
शुद्धउपयोगरूप अहिंसाधर्मने साधी शके.
– एवुं भिन्नपणुं क्या प्रकारे जाणवुं? एम अंतरमां जिज्ञासा जागे तो, –
भगवान महावीरे अने तेमना शासनमां थयेला संतोए तेवुं भिन्नपणुं पोताना