पण तेना निमित्ते ऊपजती सम्यक् प्रतीतिनो तो एक ज प्रकार होय छे. प्रतीति माटेना विचारोना सर्व प्रकारोमां ‘हुं ज्ञायक छुं’ ते प्रकार मूळभूत छे. ३१८.
विभावथी जुदो पडीने चैतन्यतत्त्वने ग्रहण कर. ए ज करवानुं छे. पर्याय सामुं जोईने पर्यायमां कांई करवानुं नथी. द्रव्यद्रष्टि करतां पर्यायमां दर्शन-ज्ञान-चारित्र आवी ज जशे. कूवो खोद तो पाणी आवशे ज, लेवा जवुं नहि पडे. चैतन्यपाताळ फूटतां शुद्ध पर्यायनो प्रवाह एनी मेळे ज चालु थशे. ३१९.
चैतन्यनी धरती तो अनंत गुणरूपी बीजथी भरेली, रसाळ छे. आ रसाळ धरतीने ज्ञान-ध्यानरूप पाणीनुं सिंचन करवाथी ते फाली नीकळशे. ३२०.
पर्याय पर द्रष्टि राख्ये चैतन्य प्रगट न थाय, द्रव्यद्रष्टि करवाथी ज चैतन्य प्रगटे. द्रव्यमां अनंत सामर्थ्य भर्युं छे, ते द्रव्य पर द्रष्टि थंभाव. निगोदथी मांडीने सिद्ध सुधीनी कोई पण पर्याय शुद्ध द्रष्टिनो विषय नथी. साधकदशा पण शुद्ध द्रष्टिना विषयभूत मूळ