७२

अवलंबनने, श्रुतना चिंतवनने साथे ज राखजे.

श्रवणयोग होय तो तत्काळबोधक गुरुवाणीमां अने स्वाध्याययोग होय तो नित्यबोधक एवां आगममां प्रवर्तन राखजे. ते सिवायना काळमां पण गुरुवाणी ने आगमे बतावेला भगवान आत्माना विचार ने मंथन राखजे. २१०.

वस्तुनुं स्वरूप बधां पडखेथी ज्ञानमां जाणी अभेदज्ञान प्रगट कर. अंदरमां समाया ते समाया; अनंत अनंत काळ सुधी अनंत अनंत समाधिसुखमां लीन थया. ‘बहु लोक ज्ञानगुणे रहित आ पद नहि पामी शके’. माटे तुं ते ज्ञानपदने प्राप्त कर. ते अपूर्व पदनी खबर वगर कल्पित ध्यान करे, पण चैतन्य- देवनुं स्वरूप शुं छे, आवा रतनराशि जेवा तेना अनंत गुणोनो स्वामी केवो छे — ते जाण्या वगर ध्यान केवुं? जेनुं ध्यान करवुं छे ते वस्तुने ओळख्या विना, ते ग्रहण कर्या विना, ध्यान कोना आश्रये थशे? एकाग्रता क्यां जामशे? २११.

एक सत्-लक्षण आत्मा — एनो ज परिचय राखजे. ‘जेवो जेने परिचय एवी ज एनी परिणति’. तुं