७६
बहेनश्रीनां वचनामृत
के अनुभवमां आव्यो!’ एम ज्ञान जाणे, पण द्रष्टि तो शाश्वत स्तंभ उपर — द्रव्यस्वभाव उपर — जामेली ते जामेली ज रहे छे. २१७.
✽
कोई एकांतमां वसनार — एकांतप्रेमी — माणस होय, एने पराणे बाह्य कार्यमां जोडावुं पडे तो ते उपलकपणे जोडातो देखाय खरो, पण कोण जाणे ते बहारमां आव्यो छे के नहि!! अथवा कोई घणो नबळो माणस होय ने एना माथे कोई कामनो बोजो मूके तो तेने केटलुं आकरुं लागे? एवी रीते ज्ञानीने ज्ञानधारा वर्तती होवाथी बहारनां कार्यमां जोडावुं बोजारूप लागे छे. २१८.
✽
गमे तेवी कटोकटीमांथी पोतानां ज्ञान-ध्याननो समय खेंचीने काढी लेवो. आ अमूल्य जीवन चाल्युं जाय छे. तेने व्यर्थ जवा न देवुं. २१९.
✽
ज्ञायकपरिणतिनो द्रढ अभ्यास कर. शुभभावना कर्तृत्वमां पण आखा लोकनुं कर्तापणुं समायेलुं छे. २२०.
✽