ઉપયોગ એકમાં ન ટકે તો બીજા શુભભાવમાં જોડવો પણ ઘ્યેય તો એક આત્માનું જ રાખવું... 0 Play उपयोग एकमां न टके तो बीजा शुभभावमां जोडवो पण घ्येय तो एक आत्मानुं ज राखवुं... 0 Play
....લાગી છે તેને લાગી છે તે પિયુ પિયુ પોકારે છે.... અમને એવી ઝંખના લાગતી નથી તેના માટે શું ભૂલ પડતી હશે? 2:50 Play ....लागी छे तेने लागी छे ते पियु पियु पोकारे छे.... अमने एवी झंखना लागती नथी तेना माटे शुं भूल पडती हशे? 2:50 Play
વચનામૃતમાં આવે છે કે ‘સૂક્ષ્મ ઉપયોગ કરી જ્ઞાયકને પકડવો’ ત્યાં સૂક્ષ્મ ઉપયોગમાં શું ગૂઢાર્થ છે? 4:40 Play वचनामृतमां आवे छे के ‘सूक्ष्म उपयोग करी ज्ञायकने पकडवो’ त्यां सूक्ष्म उपयोगमां शुं गूढार्थ छे? 4:40 Play
વચનામૃતમાં આવે છે કે આત્માને મુખ્ય રાખવો, કાર્યની ગણતરી કરવા જેવી નથી તેમ છતાં પરિણામમાં કાર્યની ગણતરી થઈ જતી હોય તો તેમાં મુખ્ય કારણ શું બનતું હશે? તેનાથી બચવા પ્રયોગાત્મક શું કરવું? 7:20 Play वचनामृतमां आवे छे के आत्माने मुख्य राखवो, कार्यनी गणतरी करवा जेवी नथी तेम छतां परिणाममां कार्यनी गणतरी थई जती होय तो तेमां मुख्य कारण शुं बनतुं हशे? तेनाथी बचवा प्रयोगात्मक शुं करवुं? 7:20 Play
વચનામૃતમાં આવે છે કે ‘શુદ્ધ દ્રવ્યસ્વભાવની દ્રષ્ટિ કરી અશુદ્ધતાને ખ્યાલમાં રાખી પુરુષાર્થ કરવો’ ત્યાં ખ્યાલ રાખવો તેમાં ઉપયોગાત્મક જ્ઞાનગુણની પર્યાય લેવી કે લબ્ધાત્મક જ્ઞાનગુણની પર્યાય લેવી? 9:10 Play वचनामृतमां आवे छे के ‘शुद्ध द्रव्यस्वभावनी द्रष्टि करी अशुद्धताने ख्यालमां राखी पुरुषार्थ करवो’ त्यां ख्याल राखवो तेमां उपयोगात्मक ज्ञानगुणनी पर्याय लेवी के लब्धात्मक ज्ञानगुणनी पर्याय लेवी? 9:10 Play
‘જ્ઞાયકને પરિણામમાં પકડવો’ તેવું વચનામૃતના પ્રવચનમાં પૂજ્ય ગુરુદેવશ્રીએ ફરમાવ્યું કે ‘જ્ઞાયકમાં અહંપણું કરવું’.....ઘણી વખત એમ આવે છે કે જ્ઞાયકની રુચિ કરવી તો પર્યાયમાં જ્ઞાયકનો મહિમા કરવો, રુચિ કરવી–અહંપણું કરવું તેમાં શું તફાવત છે? 10:45 Play ‘ज्ञायकने परिणाममां पकडवो’ तेवुं वचनामृतना प्रवचनमां पूज्य गुरुदेवश्रीए फरमाव्युं के ‘ज्ञायकमां अहंपणुं करवुं’.....घणी वखत एम आवे छे के ज्ञायकनी रुचि करवी तो पर्यायमां ज्ञायकनो महिमा करवो, रुचि करवी–अहंपणुं करवुं तेमां शुं तफावत छे? 10:45 Play
વચનામૃતમાં આવે છે કે અનુભૂતિ માટે પોતાને પરદ્રવ્યથી ભિન્ન નક્કી કરી પોતાના ધ્રુવ સ્વભાવનો મહિમા લાવી સમ્યગ્દર્શન પ્રાપ્ત કરવાનો પ્રયાસ કરવો જોઈએ ત્યાં પરદ્રવ્યથી ભિન્ન વિચાર કરતા લાગે છે, પણ પોતાના ધ્રુવ જ્ઞાયક સ્વભાવનો મહિમા આવતો નથી તો શું કરવું? ‘મુમુક્ષુના નેત્રો સત્પુરુષને ઓળખી લે છે’ ત્યાં મુમુક્ષુના નેત્રોનો અર્થ સત્પુરુષની વાણીમાં આવતું આત્માનું શાબ્દિક માહાત્મ્ય અને અન્યના તેવા શબ્દોમાં આવતું કૃત્રિમ હાર્દ પરથી ઓળખી શકાય? 16:50 Play वचनामृतमां आवे छे के अनुभूति माटे पोताने परद्रव्यथी भिन्न नक्की करी पोताना ध्रुव स्वभावनो महिमा लावी सम्यग्दर्शन प्राप्त करवानो प्रयास करवो जोईए त्यां परद्रव्यथी भिन्न विचार करता लागे छे, पण पोताना ध्रुव ज्ञायक स्वभावनो महिमा आवतो नथी तो शुं करवुं? ‘मुमुक्षुना नेत्रो सत्पुरुषने ओळखी ले छे’ त्यां मुमुक्षुना नेत्रोनो अर्थ सत्पुरुषनी वाणीमां आवतुं आत्मानुं शाब्दिक माहात्म्य अने अन्यना तेवा शब्दोमां आवतुं कृत्रिम हार्द परथी ओळखी शकाय? 16:50 Play
દેવ -ગુરુ-શાસ્ત્રની મહિમા વખતે આપ આત્માની ખટક રાખવાની વાત ફરમાવો છો તો તે એક જ પરિણામમાં બંને પ્રયોગાત્મક કેવી રીતે બને? 17:50 Play देव -गुरु-शास्त्रनी महिमा वखते आप आत्मानी खटक राखवानी वात फरमावो छो तो ते एक ज परिणाममां बंने प्रयोगात्मक केवी रीते बने? 17:50 Play
પૂજ્ય ગુરુદેવશ્રીનો મહિમા 20:10 Play पूज्य गुरुदेवश्रीनो महिमा 20:10 Play
समाधानः- .. जिसका अस्तित्व अनादिअनन्त है, वह त्रिकाल वस्तु है।
मुमुक्षुः- वही त्रिकाल वस्तु है?
समाधानः- वही त्रिकाल (वस्तु है)। जो जाननेवालेका अस्तित्व है, वह त्रिकाल वस्तु है। और वह जाननेमात्र नहीं, अनन्त शक्तिओं-से भरा है। असाधारण ज्ञान (गुण) है, इसलिये ज्ञान द्वारा ग्रहण होता है। वह जाननेवाला है अनन्त शक्तियों-से भरा है।
मुमुक्षुः- ... कभी आये तब बहुत आता है।
समाधानः- कोई बार उग्र हो जाय तो सहज ऐसा हो जाय। परन्तु है अभी अभ्यासरूप, सहजरूप नहीं है। कोई बार उसे प्रयत्न कर-करके भी कृत्रिमता-से (करता है), वह तो पुरुषार्थकी गति उस जातकी है न। हानि-वृद्धि, हानि-वृद्धि होती रहती है।
मुमुक्षुः- उस वक्त क्या करना? जब बहुत प्रयत्न करते हैं लानेका, उस वक्तनहीं होता हो तो?
समाधानः- समझना कि कुछ मन्दता है इसलिये (नहीं हो रहा है)। फिर-सेभावना उग्र हो जाय तो सहज आवे।
मुमुक्षुः- न आये उस वक्त पढना या ऐसा कुछ करना?
समाधानः- हाँ, वह न आये तो एक जगह उपयोग स्थिर न हो तो वांचनमें उपयोग जोडना, विचारमें जोडना, देव-गुरु-शास्त्रकी महिमामें, इस प्रकार अलग-अलग प्रकार-से उपयोगको जोडना। एक जातका कार्य अंतरमें न हो सके तो अनेक प्रकार- से उपयोगको शुभभावमें जोडे। परन्तु वह समझे कि यह शुभ है। तो भी जबतक अंतरमें शुद्धात्मा प्रगट नहीं हुआ है, तो उसे शुभभाव आये बिना नहीं रहते। इसलिये शुभके कायाको, शुभकी भावनाओंको बदलता रहे। परन्तु ध्येय एक (होना चाहिये कि) मुझे शुद्धात्माकी पहचान कैसे हो? ध्येय तो एक होना चाहिये।
भेदज्ञान हो तो भी शुभभाव तो खडे रहते हैं। परन्तु वह समझता है कि य हमैं नहीं हूँ। ऐसे भेदज्ञानकी धारा उसे सहज चलती है। एक ही जगह उपयोग टिक नहीं पाता, अतः उपयोगको बदलता रहे। पूरा दिन भेदज्ञान करता हो और कृत्रिम जैसा