੨੯੬ ਜੀਵਨ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਅਪਨਾ ਮਨੁਸ਼੍ਯ ਜੀਵਨ ਸਾਰ੍ਥਕ ਕਰ ਲੇਨਾ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼੍ਕਿਲ-ਸੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ. ਆਪਕੇ ਚਰਣੋਂਮੇਂ, ਬਸ ਉਸਮੇਂ ਸਾਰ੍ਥਕਤਾ ਹੈ. ਆਪਕਾ ਹਾਥ ਊਪਰ ਹੋ, ਬਸ! ਔਰ ਕੁਛ ਨਹੀਂ (ਚਾਹਿਯੇ).
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਮੇਰੀ ਤਬਿਯਤ ਐਸੀ ਰਹਤੀ ਹੈ. ਸਬ ਆਤੇ ਹੈਂ, ਜਾਤੇ ਹੈਂ. ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਇਤਨਾ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਵਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ. ਸਮਾਧਾਨਃ- ਜੀਵਨਮੇਂ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਕਲ੍ਯਾਣ ਕਰਨਾ, ਬਸ! ਵਹੀ ਹੈ. ਏਕ ਹੇਤੁ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਲਕ੍ਸ਼੍ਯ. ਕੈਸੇ ਅਂਤਰ ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਪਹਚਾਨੂਁ. ਦੇਵ-ਗੁਰੁ-ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕੀ ਮਹਿਮਾ ਔਰ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਧ੍ਯੇਯ ਰਖਨਾ. ਭੀਤਰਮੇਂ ਨ੍ਯਾਰਾ ਆਤ੍ਮਾ ਕੈਸੇ ਪੀਛਾਨੂਁ? ਔਰ ਸ਼੍ਰੁਤਕਾ ਸ੍ਵਾਧ੍ਯਾਯ. ਸਾਥਮੇਂ ਵਹ ਕਰਨਾ. ਏਕ ਆਤ੍ਮ ਪ੍ਰਯੋਜਨ, ਦੂਸਰਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਨਹੀਂ. ਵਹੀ ਮਹਿਮਾਵਂਤ ਹੈ, ਉਸੀਮੇਂ ਸਬ ਭਰਾ ਹੈ. ਬਾਹਰਮੇਂ ਸਬ ਨਿਃਸਾਰ ਤੁਚ੍ਛ-ਤੁਚ੍ਛ ਹੈ. ਆਤ੍ਮਾਮੇਂ ਸਬਕੁਛ ਭਰਾ ਹੈ. ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਨਹੀਂ ਪੀਛਾਨਾ. ਅਨਂਤ ਕਾਲਮੇਂ ਸਬ ਕ੍ਰਿਯਾ ਕਰੀ, ਸਬਕੁਛ ਕਿਯਾ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਪੀਛਾਨਾ ਨਹੀਂ. ਵਹ ਆਤ੍ਮਾ, ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਮਾਰ੍ਗ ਬਤਾਯਾ. ਪਂਚਮਕਾਲਮੇਂ ਕੋਈ ਜਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਥਾ. ਕੋਈ ਕ੍ਰਿਯਾ ਕਰੇ, ਐਸਾ ਕਰੇ ਉਸਮੇਂ ਧਰ੍ਮ ਮਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ.