੨੪੧
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਦ੍ਰੁਢ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਹੋਨੀ ਚਾਹਿਯੇ. ਸੁਖ ਮੇਰੇਮੇਂ ਹੀ ਹੈ, ਸਰ੍ਵਸ੍ਵ ਮੇਰੇਮੇਂ ਹੀ ਹੈ, ਐਸਾ ਨਕ੍ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਯੇ. ਜਿਤਨਾ ਯਹ ਜ੍ਞਾਨ ਹੈ, ਉਸਮੇਂ ਸਂਤੁਸ਼੍ਟ ਹੋ, ਉਸਮੇਂ ਸੁਖ ਮਾਨ, ਉਸਮੇਂ ਤ੍ਰੁਪ੍ਤ ਹੋ. ਤੋ ਤੁਝੇ ਅਨੁਪਮ ਸੁਖਕੀ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿ ਹੋਗੀ. ਦਿਖਤਾ ਹੈ .. ਜ੍ਞਾਨਮੇਂ ਹੀ ਸਬ ਹੈ. ਉਸਮੇਂ ਤ੍ਰੁਪ੍ਤ ਹੋ, ਉਸਮੇਂ ਸਂਤੋਸ਼ ਮਾਨ, ਉਸਕੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਕਰ, ਉਸਮੇਂ ਰੁਚਿ ਕਰ. ਤੋ ਤੁਝੇ ਅਨੁਪਮ ਸੁਖਕੀ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿ ਹੋਗੀ. ਵਾਸ੍ਤਵਮੇਂ ਨਿਸ਼੍ਚਯਮੇਂ ਦੋਨੋਂ ਸਾਥਮੇਂ ਹੋਤੇ ਹੈਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਉਸਕਾ ਕ੍ਰਮ ਆਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਬਹੁਤ .. ਆਪਨੇ ਕਹਾ, ਪਹਲੇ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਕਰ, ਤੋ ਹੀ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਸ਼ੁਰੁ ਹੋਗਾ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਤੋ ਹੀ ਸ਼ੁਰੁ ਹੋਗਾ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਨਹੀਂ ਉਠਨੇਕਾ ਕਾਰਣ ਯਹ ਹੈ ਕਿ ਦ੍ਰੁਢ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਉਸ ਪ੍ਰਕਾਰਕੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਪ੍ਰਤੀਤਿਮੇਂ ਮਨ੍ਦਤਾ ਰਹਤੀ ਹੈ, ਦ੍ਰੁਢਤਾ ਨਹੀਂ ਆਤੀ ਹੈ. ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਆਤ੍ਮਾਕੀ ਤੀਵ੍ਰ ਜਰੂਰਤ ਲਗੇ. ਤੀਵ੍ਰ ਜਰੂਰਤ ਲਗੇ ਤੋ ਅਪਨੇਆਪ.. ਸਮਾਧਾਨਃ- ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਉਸ ਤਰਫ ਮੁਡਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਰੁਚਿ ਅਨੁਯਾਯੀ ਵੀਰ੍ਯ. ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਦ੍ਰੁਢ ਹੋ ਤੋ ਪ੍ਰਯਤ੍ਨ ਭੀ ਉਸ ਓਰ ਚਲਤਾ ਹੈ. ਮੁਝੇ ਇਸਕੀ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ, ਇਸਕੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਐਸਾ ਦ੍ਰੁਢ ਹੋ ਤੋ ਪ੍ਰਯਤ੍ਨ ਭੀ ਉਸ ਓਰ ਚਲਤਾ ਹੈ. ਜਗਤਕੀ ਮੁਝੇ ਕੋਈ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਮੇਰੀ ਜਰੂਰਤ ਆਤ੍ਮਾਮੇਂ ਹੀ ਹੈ. ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਹੋ ਤੋ ਸਬ ਆਤ੍ਮਾਕੇ ਸਾਥ ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਹੈ. ਮੁਝੇ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਹੈ. ਔਰ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਮਹਾਨ ਸਾਧਨ ਐਸੇ ਦੇਵ-ਗੁਰੁ-ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕਾ ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਬਾਹਰਮੇਂ, ਅਂਤਰਮੇਂ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਪ੍ਰਯੋਜਨ.